Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Ξέρεις, ένα πράγμα δεν μπόρεσα ποτέ μου να χωνέψω!
Τους μίζερους ανθρώπους!
Αυτούς που κοιτάνε πάντα το κακό!
Αυτούς που καλλιεργούν τον φόβο, ζουν μέσα σε αυτόν και ζουν απο αυτόν!
Πόση οργή μπορεί να υπάρχει μέσα σε αυτές τις ψυχές;
Μήπως είναι πόνος;
Προσπάθησα πολλές φορές να τους δικαιολογήσω.
Ταλαιπωρημένες καρδιές. Κατι τους πόνεσε, κάτι τους πλήγωσε.
Δεν κατάφερα ποτέ να τους συμπονέσω όμως. Όσο κι αν προσπάθησα.
Ναι ρε φίλε!
Κι εμείς πονέσαμε. Κι εμάς μας πλήγωσαν.
Κι εμείς έχουμε τα απωθημένα μας. Κι εμείς ίσως θα θέλαμε να έχουμε ζήσει αλλιώς.
Αλλά ποτέ δεν κάναμε τον πόνο μας μίσος.
Ποτέ δεν μετατρέψαμε τη ραγισμένη μας καρδιά σε οργή.
Δεν έχεις να κερδίσεις κάτι, μόνο να προκαλέσεις πόνο στους άλλους.
Είμαι σίγουρη πια, πως γουστάρεις να βλέπεις τον φόβο στους άλλους και ειδικά όταν τον έχεις προκαλέσει εσύ.
Ξέρεις όμως κάτι;
Πλέον μακριά μου!
Δεν χωράς στη ζωή μου! Δεν χωράει κανένας σας!
Δεν γεννήθηκα εγώ αισιόδοξη, έχοντας αποφασίσει να τη ζήσω αυτή τη ρημάδα τη ζωή, για να καταφέρετε να με πείσετε πως είναι μαύρη!
Για να με κάνετε να πιστέψω πως κανείς δεν θέλει το καλό μου και πως μόνο εσείς θέλετε να με προστατέψετε, μπολιάζοντας τις στιγμές μου με θυμό!
Γιατί θυμός είναι αυτό που σας τρώει!
Γιατί οι άλλοι κι όχι εσείς!
Και ξέρετε; Δίκιο έχετε..
Γιατί όλα αυτά που καταφέρνουν οι άλλοι, εσείς απλά τα ονειρευτήκατε αλλά δεν προσπαθήσατε ποτέ γι’αυτά.
Γι’αυτό θα μείνετε για πάντα στον πάτο.
Αλλά sorry, δεν θα γίνω παρέα σας εκεί χαμηλά!
Αυτή η ζωή μου χαρίστηκε κι εγώ θα την πιω στο ποτήρι, το μισογεμάτο!