Τα έχασα όλα για μια φωτιά που δεν άναψε ποτέ!
Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Αυτό το μπλέξιμο μεταξύ μας δεν έπρεπε να είχε δημιουργηθεί. Τα βλέμματα μας δεν έπρεπε να συναντηθούν εκείνο το βράδυ. Η ανάγκη μας να ζήσουμε κάτι μεγάλο μας έβαλε σε μονοπάτια που μας έκαναν να χάσουμε το δρόμο μας.
Εγώ επένδυσα όλα μου τα θέλω σε εσένα και εσύ με γέμισες με γκρίζα σύννεφα που με έριχναν όλο και πιο κάτω. Και μετά από τόσο καιρό λαμβάνω μήνυμα σου και ζητάς να γυρίσω πίσω. Απορώ πως βρήκες το θάρρος να το κάνεις αφού εσύ ζεις μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο δειλία.
Την ώρα που ετοιμάζομαι να σου απαντήσω αντικρίζω αυτό το πορτοκαλί μαξιλάρι που είχες αφήσει σπίτι μου.
Σηκώνομαι και το πετάω στα σκουπίδια. Επιστρέφω στο καναπέ, τυλίγομαι με μια κουβέρτα και αφήνω το κινητό στην άκρη.
Τα έχασα όλα για μια φωτιά που δεν άναψε ποτέ και άκουσα λόγια που δεν απέκτησαν ποτέ υπόσταση οπότε όχι, στα χαμένα δεν ξαναγυρνάω.