Τα ξενύχτια μου, δεν έχουν πια το όνομά σου!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Βράδια αξημέρωτα, συντροφιά με μουσική και παλιές φωτογραφίες. Βλέμμα για ώρες κολλημένο στο ταβάνι. Τασάκια να ξεχειλίζουν από αποτσίγαρα και μια μυρωδιά καπνού να έχει ποτίσει τα πάντα γύρω μου και μέσα μου. Ασταμάτητα δάκρυα και βουτιές χωρίς αναπνευστήρα σε μια βαθιά, απύθμενη μοναξιά.

Πέρασα δύσκολα, ήρθε όμως μια στιγμή, σαν φως στο σκοτάδι που με είχες βυθίσει. Μια στιγμή που η λογική μου, αυτή η λογική της οποίας την ύπαρξη είχα από καιρό ξεχάσει, έβαλε τρικλοποδιά στα συναισθήματα, στάθηκε από πάνω τους και ούρλιαξε “ως εδώ!”. Μια στιγμή που η ψυχή μου ξύπνησε απ’ τον λήθαργο που την είχε ρίξει ο έρωτάς σου και άρχισε να διεκδικεί ελευθερία και ηρεμία, συναισθήματα που είχα φυλακίσει σ’ ένα κουτάκι που είχε πάνω το όνομά σου. Και κάπως έτσι, άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι.

Άρχισα να γελάω, να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Άρχισα να βγαίνω, να διασκεδάζω και να ξενυχτάω κι ήταν τα ξενύχτια μου τόσο διαφορετικά! Άρχισαν να έχουν χρώματα και γέλια και μουσικές. Άρχισαν να έχουν αρώματα και γεύσεις και αναπνοές, καθαρές πια. Άρχισα να τα περιμένω και να τα προκαλώ κι όχι να μ’ αρπάζουν με τη βία απ’ το πέτο και να με καθηλώνουν στα σκοτάδια τους.

Πέρασα δύσκολα, αλλά είμαι άλλος άνθρωπος πια. Μην με κοιτάς, δεν θα βρεις μέσα στο βλέμμα μου αυτό το τρομαγμένο παιδί, αυτό το ανασφαλές κοριτσάκι που άφησες πίσω σου φεύγοντας. Μην με κοιτάς, δύναμη μου έδωσε το φευγιό σου και νιώθω πως πια μπορώ να παλέψω τα πάντα! Μην με κοιτάς, τα ξενύχτια μου δεν έχουν πια το όνομά σου…