Τελικά εμένα, δεν με έμαθες ποτέ.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πλάκα είχε τελικά η ιστορία μας.
Εσύ το καλό παιδί, εγώ το κωλόπαιδο.
Εσύ ο πιστός Οδυσσέας, εγώ η άπιστη Πηνελόπη.
Εσύ ο τέλειος, εγώ ένα λάθος ολόκληρη.
Εσύ ο ηθικός, ο άμεμπτος, ο ιδανικός, εγώ η τρωτή, η σημαδεμένη.
Εσύ ο ειλικρινής, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, εγώ η γεμάτη μυστικά, παρελθόν και υπεκφυγές.
Εσύ ο προσγειωμένος, εγώ το ψώνιο.
Εσύ στο πουθενά κι εγώ ακόμα εδώ.
Γιατί εγώ μπορώ, κι εσύ όχι.
Γιατί εγώ θέλω, κι εσύ όχι.
Γιατί εγώ τα λάθη μου, τα σημάδια μου, τις αμαρτίες μου, τις επέλεξα και στο ταμείο στάθηκα να πληρώσω το λογαριασμό.
Γιατί εγώ, στο ταμείο στάθηκα και πλήρωσα και το δικό σου το λογαριασμό.
Όλα όσα εσύ δεν τόλμησες, εγώ τα πλήρωσα.
Όλα όσα εσύ αρνήθηκες, εγώ τα εξόφλησα.
Όλα όσα εσύ σκηνοθέτησες, εγώ τα γκρέμισα.
Όλα όσα εσύ δεν ένιωσες, εγώ τα ένιωσα.
Και τώρα, εσύ κι εγώ θα ξέρουμε πάντα την αλήθεια.
Εκείνη που εγώ δεν θα πω, κι εκείνη που εσένα θα σε κάνει πάντα να ντρέπεσαι.
Γιατί εγώ, θα σε κοιτάω πάντα στα μάτια.
Γιατί εγώ, δεν θα κρυφτώ ποτέ από το βλέμμα σου.
Γιατί εσύ κι εγώ, θα ξέρουμε πάντα, πως μπορούσα να γκρεμίσω εσένα μαζί με την ιστορία μας, μα δεν το κανα.
Κι αυτό, θα θυμάσαι πάντα πως λέγεται μπέσα.
Και τώρα, πάνω στα γκρεμίδια, εγώ μπορώ να χορεύω στο δικό μου ρυθμό.
Τον ολόδικό μου. Εκείνον που δεν έμαθες ποτέ.
Αλλά μήπως έμαθες ποτέ εμένα;