Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Αφού θες και αναζητάς τον “έναν” γιατί τσουβαλιάζεις τον εαυτό σου με τη μάζα;
Γιατί αυτόν τον “έναν”, τον ψάχνεις εκεί που δεν έχει καμία δουλειά να είναι;
Μιλάς για άντρες που δεν υπάρχουν πια, για αγκαλιές που έκλεισαν, για σχέσεις που υπάρχουν μόνο στα παραμύθια και στα όνειρα, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έκανες τίποτα για να δεις αν υπάρχουν πραγματικά, αν αξίζει να κάνεις κάτι για να τις ζήσεις αυτές τις σχέσεις και μήπως τελικά, πρέπει κι εσύ σε κάτι να αλλάξεις;
Τί να κάνει ένας άντρας για εσένα, όταν του τονίζεις πως είσαι “ο άντρας της ζωής σου”;
Πώς να υπάρξει και να αφεθεί όταν πρέπει σε όλα να έχεις δίκιο και κάνει λάθος ακόμα και για τον τρόπο που αναπνέει;
Έχεις καταλάβει ποτέ πόσο θλιβερό είναι να ξεκινάει μια συζήτηση που εκ προοιμίου έχει αποφασιστεί πως έχεις δίκιο κι ακόμα κι αν έχεις άδικο, έχεις δίκιο που έχεις άδικο;
Γελάς;
Σκέψου το όμως λίγο.
Δυο ολόκληρα κάνουν μια σχέση να λειτουργήσει, να δουλέψει, να υπάρξει.
Δυο άνθρωποι που έχουν αφήσει στην άκρη προκαταλήψεις, θεωρείες, πεποιθήσεις και πιάνουν την σχέση από την αρχή και γράφουν πάνω σε λευκό χαρτί.
Κι εγώ έχω πληγωθεί, κι εγώ έχω απατηθεί, κι εγώ έχω προδοθεί.
Κι εσύ έχεις πληγωθεί, κι εσύ έχεις απατηθεί, κι εσύ έχεις προδοθεί.
Και τι θα κάνουμε τώρα;
Θα βάλουμε μεζούρα για το ποιος έχει παραπάνω κακές εμπειρίες από το παρελθόν του;
Θα βάλουμε και ζυγαριά για να δούμε ποιος κουβαλάει τα περισσότερα βιώματα;
Το παρελθόν το ζήσαμε και είναι πίσω μας και τα βιώματά μας, τα κάναμε μαθήματα, και προχωράμε.
Μόνο έτσι προχωράνε οι σχέσεις όμως.
Μαζί και με το παρελθόν πίσω μας.