Ο έρωτας, είναι σαν τη θάλασσα. Είτε βουτάς μέσα του, είτε σε πνίγει.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να παρατηρείς τον τρόπο που τσακώνονται οι ερωτευμένοι!
Εκεί που μοιάζει ο έρωτας με πόλεμο χωρίς νικητή.
Λέξεις που κόβουν σαν μαχαίρια για να κρύψουν την απόγνωση.
Μια μάχη άνευ όρων μέχρι ένας από τους δυο να σπάσει πρώτος και να φωνάξει το “σε θέλω”.

Να παρατηρείς τον τρόπο που σιωπούν οι ερωτευμένοι!
Τις ματιές τους, τις στιγμές που χάνονται στις σκέψεις τους.
Σιωπές που πνίγουν κάθε φορά που πρέπει να κρύψουν τα ανείπωτα.

Να παρατηρείς τον έρωτα την στιγμή που γίνεται ένα με τη θάλασσα.
Την στιγμή που κλείνεις τα μάτια και σιωπάς πριν βουτήξεις μέσα της.
Εκείνη τη μαγική στιγμή που παγώνει ο χρόνος και για μια στιγμή, ό,τι αγαπάς, ό,τι ποθείς, ό,τι ζητάς είναι εκεί.
Εκείνη τη μαγική στιγμή που ενώνεσαι με την ψυχή σου και καθαρίζεις απ’ ότι κράταγες μέσα σου.

Δεν έχει έλεος ο έρωτας όταν τον πονάς.
Δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις.
Δεν σου δίνει μια γωνιά να ξαποστάσεις.
Να κλάψεις, να ουρλιάξεις..
Δεν σου δίνει μια στιγμή δική σου.
Μόνο σε αφήνει στην ψευδαίσθηση του “μαζί”.
Στην ελπίδα του “τώρα”.

Βλέπεις ο έρωτας, μοιάζει με τη θάλασσα..
Τον κουβαλάς μέσα σου.
Και είτε μαθαίνεις να βουτάς μέσα του ή σε πνίγει..