Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου, και θέλουν να μείνουν!

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Κι έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή σου κάποιοι άνθρωποι που θέλουν πραγματικά να μείνουν. Για όσο. Κι αυτό το όσο, να μην έχει αρχή ή τέλος.

Δεν θα κάνουν καμία προσπάθεια να σε γοητεύσουν με κόλπα κι εντυπωσιασμου παιχνίδια.

Χωρίς τυμπανοκρουσιες θα φέρουν τον εαυτό τους, τον πολλές φορές πολύ λαβωμένο από τις δικές τους μάχες και θα σταθούν μπροστά σου από καθαρή τύχη, φαινομενικά τουλάχιστον και θα σου πουν “να ‘μαι ήρθα” …

Θα σε αναγνώρισουν κοιτάζοντας σε στα μάτια, θα σε δουν όπως ακριβώς είσαι με τα σκοτάδια και τα φωτεινά σου, με όλα τα χρώματα και το μαύρο σου γιατί τα δικά σου αχ δεν τους ειναι άγνωστα και το δικό σου χαμόγελο δώρο από τον Θεό τους, αυτόν που πιστεύουν και συνεχίζουν όπως κι εσύ εδώ πάνω…

Γιατί οι καιροί με τις δοκιμασίες σώνονται κάποια στιγμή και εσύ έχεις δικαίωμα να σωθείς. Γιατί άντεξες φουρτούνες μπόλικες στης ζωής σου τα πέλαγα με φύλο πορείας πολλά πρέπει, λιγότερα θέλω κι αμέτρητα μπορώ με αποτέλεσμα…

Θα σου απλώσουν το χέρι, θα ανοίξουν αγκαλιά, θα δηλώσουν παρουσία και κυρίως αποδοχή. Σε όσα κουβαλάς, σε όσα ακόμη κι αγκομαχώντας σέρνεις σε μια σημερινή καθημερινοτητα που μοιάζει με αγώνα δρόμου αντοχής.

Δεν θα ζητήσουν τίποτε από σένα πάρα μόνο να τους αφήσεις να υπάρχουν γύρω σου με την κρυφή ελπίδα να τρυπωσουν και μέσα σου. Όχι με πονηριά αλλά με θέληση και πίστη. Και με την αλήθεια τους βιβλίο ανοιχτό μπροστά σου διαθέσιμο να το ξεφυλλίσεις με την ησυχία σου.

Χωρίς λογική και πολλή ανάλυση.

Με σιωπή, ανάσα κι ένα είμαι εδώ για Σένα.
Και κάπως έτσι γίνεται ένα νέο μαζί.
Ένα αφράτο, μαλακό μαξιλάρι για να ακουμπήσεις την ανεμοδαρμένη σου ψυχή που είχε πιστέψει ότι δεν δικαιούται να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει γιατί κάποιος από κάπου ψηλά που αποφασίζει έξω από το εγώ της ύπαρξης είχε αλλά σχέδια…

Ένα “μαζί” χωρίς εξουσία ρόλων και συνθηκών, απλά, καθημερινά, εύκολα, σαν τον τρόπο που ανασαίνεις, σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό για να ξεδιψασει την τόσο διψασμένη γη που περικλυεις την άυλη πνοή σου…
Μην τρομάξεις με αυτό, μην ξεκινήσεις να σαμποτάρεις, να εκλογικευεις, να ψάχνεις το δράκο στην ιστορία.

Γιατί μπορεί να μην υπάρχει και αν δεν αφεθείς δεν θα το μάθεις ποτέ.

Και γιατί τελικά το δικαιούσαι να ξαποστάσεις λιγάκι, να χαλαρώσεις, να ζήσεις τη χαρά της ζωής που και εσύ αξίζεις!
Ναι αλήθεια Σου λέω, πίστεψέ το…
Και ζήστο!
Δώρο για το αλλιώτικο Καλοκαίρι που θα ‘ρθει επιτέλους…