Όσο θα μου δείχνεις τη δυση τόσο θα ανατέλλω!

Γράφει ο Libertatem ExAnimo

Κάποιες φορές ζητάς έλεος από τα άσχημα της ζωής. Nιώθεις απροστάτευτος, ανάξιος , αδύναμος.
Έχεις παρακαλέσει τόσες φορές τα θεία που φοβάσαι μην σε βαρεθούν και σε εγκαταλείψουν.

Η ζωή, σου φέρνει απλόχερα ό,τι μπορεί να σε μηδενίσει. Σε μαστιγώνει χωρίς έλεος και όταν πας να την κοιτάξεις στα μάτια και να της πεις “τα κατάφερα, κοίτα με, σηκώνομαι”, παίρνει πάλι το μαστίγιο και σε ξαναχτυπάει προσθέτοντας πάνω του και καρφιά.

Και εκεί που θες να πιστέψεις την λαϊκή φράση “τρίτωσε το κακό” συνεχίζουμε, αυτή έχει άλλη άποψη και όχι απλά σε μηδενίζει, σε πάει και στο μείον.

Πρέπει για άλλη μία φορά τα δάκρυα να τα κάνω δύναμη μου και σωτηρία μου.

Σηκώνω τα χέρια μου, όχι για να παραδοθώ, άλλωστε όταν παραδίνεσαι έρχεται και ο θάνατος και εγώ τόσο καιρό προσπαθώ να του δώσω την δική μου θέση.
Να πάει αυτός στο μείον που είμαι τώρα και να βγω εγώ στην επιφάνεια.

Σηκώνω τα χέρια λοιπόν για να βρω στο τοίχο του πηγαδιού κάτι όμορφο που μου έχεις δώσει ζωή. Τι άλλο από τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Τα δάκρυα της ευτυχίας, με αυτά της δυστυχίας, τώρα ενώνονται και μπορούν και ξεχειλίσουν το πηγάδι για να βγω στην επιφάνεια.

Ανέβηκα πάλι, ελπίζω πάλι, αλλά.. 
Χτυπάς πάλι..
ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ ΑΚΟΥΣ ΖΩΗ;!

Όσο θα μου δείχνεις εσύ την δύση εγώ θα ανατέλλω.
Θα ανατέλλω γιατί κάποιος, κάπου, μου ζωντανεύει την ελπίδα και δεν με παρατάει.

Κάποιος μου δείχνει το δρόμο για άλλη μια φορά και αυτός ο δρόμος είναι γεμάτος με δύναμη.
Για αυτό σταματά να με ενοχλείς με την κακία σου.
Άρχισε να μου χαμογελάς γιατί δεν σε παίρνει!