Όταν με θυμάσαι, θέλω να χαμογελάς.
Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου.
Όταν με θυμάσαι, θέλω να χαμογελάς. Για όλα εκείνα που ζήσαμε μαζί.
Να χαμογελάς, ακόμη και αν όλοι γύρω σου προσπαθούν να σου το στερήσουν.
Γιατί τίποτα από όσα φοράς δεν είναι πιο όμορφο από το χαμόγελό σου.
Γιατί κάθε φορά που βρισκόμουν στα βαθιά, εσύ με ένα σου χαμόγελο με έκανες να κολυμπάω στα ρηχά.
Γιατί δεν έχει βρεθεί πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα από το χαμόγελό σου. Γιατί όπως και αν τελειώσαμε, άξιζε τον κόπο που το ζήσαμε όλο αυτό.
Και όταν χάνεις το χαμόγελό σου να θυμάσαι πόσο σε αγάπησα. Πόσο σε αγάπησα και σε αγαπώ ακόμα..
Γιατί ό,τι είναι φτιαγμένο από αγάπη δε γνωρίζει κανένα πόνο και καμιά λήθη μωρό μου..