Όχι, δεν είναι το τέλος, απλά είναι η ζωή αλλιώς!

Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου

Η ζωή είναι απρόβλεπτη κι εμείς, περνάμε, από διάφορα στάδια. Άλλες φορές είμαστε στον έβδομο ουρανό, κι άλλες πάλι, πιάνουμε πάτο!

Υπάρχουν βέβαια και διαστήματα, που δεν καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Η ίδια η καθημερινότητα, μας παρασύρει και εμείς γινόμαστε θεατές , σε ένα έργο που πρωταγωνιστούμε , δίχως καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μέχρι τη στιγμή που, προσγειωνόμαστε απότομα.

Έλα όμως που δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο των πάντων!

Οι δοκιμασίες είναι μέρος της ζωής κι όσο κι αν πονάει, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Εκτός από τα χρώματα του ουράνιου τόξου, υπάρχουν και τα άλλα, το μαύρο και το γκρίζο!
‘Όταν σου τύχει η στραβή στην αρχή θυμώνεις! Λες, «γιατί σε μένα;»

Μετά, λουφάζεις στην απελπισία σου και έρχεται το στάδιο της άρνησης. Σαν ακροβάτης σε σχοινί , προσπαθείς να ισορροπήσεις για να μην πέσεις στο κενό. Ότι θεωρούσες δεδομένο , δεν υπάρχει πια! Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατηθείς.

Υπάρχουν όμως πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορείς να αλλάξεις. Βλέπεις, δεν εξαρτάται από εσένα. Έτσι σιγά-σιγά, το στάδιο του θυμού, της άρνησης, της απελπισίας, δίνει τη θέση του σε αυτό της αποδοχής!

Αναγκάζεσαι να κοιτάξεις το φόβο σου κατάματα. Τότε, έρχεσαι αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια. Η ζωή αλλιώς, λοιπόν! Κι εσύ επιβάλλεται να επιβιώσεις. Βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό και προσπαθείς να αναπνεύσεις, για να μην πνιγείς.

Ξέρεις πλέον, πως δεν έχει νόημα να αντιστέκεσαι. Απλά πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που σου όρισε η μοίρα. Η αλλαγή κοστίζει! Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρεις πονάνε. Είναι λες και βιώνεις ,έναν μικρό θάνατο, αυτός που ήσουν δεν υπάρχει πια.

Περνάς το στάδιο του πένθους, μόνος, άγρυπνος για ατελείωτες νύχτες, μέχρι να βρεις τη δύναμη να δώσεις ένα τέλος. Μέσα σου γίνεται πόλεμος! Κλείνεις τα μάτια και σφίγγεις τα δόντια γιατί , έχει έρθει η ώρα να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα.

Ότι είχες να δώσεις , το έδωσες! Κάνεις ειρήνη με τον καινούριο σου εαυτό και προχωράς. Κρατάς στην χαρακωμένη ψυχή σου, τις αναμνήσεις της πρότερης ζωής σου και είσαι ευγνώμων για την αγάπη που σου δόθηκε απλόχερα!

Λένε, πως όταν κλείνει μια πόρτα , ανοίγει ένα παράθυρο. Φαντάζομαι να βρίσκομαι , μπροστά από ένα διάπλατο παράθυρο που ο ήλιος γεμίζει με το φως του την κάμαρά μου. Κι εγώ ατενίζω με το βλέμμα μου τη θάλασσα και ακούω τον παφλασμό από τα κύματα.

Δεν ακούγεται τίποτε άλλο. Νέο κεφάλαιο, νέα αρχή.
Να πω μόνο ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη, στους μαθητές μου.
Θα ήθελα να ξέρουν πως θα είναι για πάντα στην καρδιά μου!

Όχι, δεν είναι το τέλος, απλά είναι η ζωή αλλιώς!