Γράφει ο Libertatem ExAnimo
Μια βροχερή μέρα, μελαγχολική θα την αποκαλουσε κάποιος.
Για μένα ήταν μία από τις καλές μέρες, από αυτές που σε γεμίζουν ελπίδα, που νιώθεις να μπαίνεις μέσα της.
Τώρα μπορείς!
Μπορείς να κοιτάξεις επιτέλους πίσω από την μουνταδα της.
Πίσω απο τα σύννεφα της.
Μπορείς να δεις μακριά από αυτό που μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι.
Σπας επιτέλους τα όρια της ανθρώπινης ικανότητας.
Παιχνίδι του μυαλού που ελευθερώνει το σώμα της ψυχής.
Όταν η μέρα έσβησε και κυριάρχησε το σκοτάδι, άρχισα τα ταξίδια με της αστραπες.
Θεέ μου, πόσο λίγο φαινόταν το σκοτάδι μπροστά τους.
Σε μία αστραπή μίλησα για την καρδιά μου.
“Όταν θες να μοιρασεις την καρδιά σου βιάζεσαι και προχωράς χωρίς την ολοκλήρωση”
Έκλεισα τα μάτια κι έβλεπα σκιές πίσω από τα βλεφαρα μου και μετά υπήρχε μία βουη σαν οργή, σαν να ήθελε να μου αποδείξει ότι δεν υπάρχει ολοκλήρωση.
Ναι, δεν υπάρχει.
Μόνο στιγμές διαλειμματων υπάρχουν που νομίζεις ότι είναι η ολοκλήρωση.
Νέα μέρα ήρθε, η βουη σου μου λέει καλημέρα με μία υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε.
