Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Σήμερα το δωμάτιο έχει πλημμυρίσει από την απουσία σου.
Μια απουσία που μου κατασπαράζει ότι ανασαίνει μέσα μου.
Μετά από τόσες ημέρες κατάφερα να γυρίσω στα γνώριμα μονοπάτια της μοναξιάς μου,έτσι για να μην ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε.
Κάθε τέλος φέρνει πάντα μια νέα αρχή,δίχως να ξέρω αν ζω όντως,μια νέα αρχή ή ένα τέλος κατ’ επανάληψη.
Το μόνο που μου μένει όμως είναι αυτός ο πόνος,ξεχνώντας τις περισσότερες φορές τις καλές στιγμές που περάσαμε,και μένουμε στο τώρα.
Ένα τώρα που παρακαλώ να κυλίσει γρήγορα,να περάσουν τα μοναχικά εικοσιτετράωρα ώστε να έρθουν στο πρόσωπο μου ξανά τα χαμόγελα και να πλημμυρίσω από σένα,αθωώνοντας τον χρόνο που θα μείνει ανεξίτηλος πάνω μου.
Όσο θα ικετεύω να σε έχω πιο γρήγορα κοντά μου,τόσο θα κοντοζυγώνει και το τέλος,ένα μοναδικό τέλος που θα φαντάζει σαν την τελευταία φορά.
Και τότε αν μπορούσαμε να αναρωτηθούμε ή και να ερωτηθούμε ακόμα ποιος ο λόγος που πέρασε τόσο άκαρπα ο χρόνος,παρακαλώντας τον να μας χαρίσει την συντροφιά,εμείς δεν θα έχουμε απάντηση.
Κι αυτό,γιατί πάλι θα έχω την εικόνα της μοναξιάς,ναι της μοναξιάς,κι όχι της απουσίας σου.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί κι εγώ πλέον,λείπω.
LoveLetters
