Γράφει η Νόνη Διολή
Εντάξει Γυναίκες, ναι, και γαμάτες είμαστε και όλα τέλεια τα κάνουμε, και μάνα, μητέρα, μαμά και σύζυγος και εργαζόμενη και δούλα και κυρά και ήρεμη δύναμη, και όλα σε τάξη και ζωή εντάξει, μια θεά, η θέα Κάλι για την ακρίβεια με τα χίλια χέρια και και και…και βγάλε το φωτοστέφανο σου λίγο τώρα, δωσ΄ του μια κλωτσιά και βγάλε τη διαβολοουρά σου την στριμωγμένη, τσαλακωμένη και καλά κρυμμένη κάτω από την pencil skirt σου, ασ’ την να ξεδιπλωθεί σε όλο της το μεγαλείο, άρχισε να την κουνάς επιδεικτικά, επικίνδυνα sexy και θηλυκά και fuck them all επιτέλους γιατί αμάν πια με αυτές τις αγιογραφίες που γράφουν για σένα όλη την ώρα.
Δεν είσαι Αγία και το ξέρεις και όχι απλά το ξέρεις το διασκεδάζεις και το γουστάρεις μαζοχιστικά πολύ να νομίζουν όλοι ότι είσαι.
Νερό και χώμα απ’ την Εδέμ, Εύα πρωτόπλαστη, δήθεν αθώα μα φίδι πονηρό είσαι. Λάσπη και πλάθεις εαυτόν σε χίλιες μορφές και σχήματα να ξεγελάς, να πείθεις. Πότε μικρό και άβγαλτο κορίτσι, πότε προκλητική Λολίτα, πότε κυρία απόμακρη και απρόσιτη, και πότε πόρνη ψυχρή και αλήτισσα που ξεπουλιέται σε βρώμικα ξενοδοχεία και πεζοδρόμια μουσκεμένα.
Μια διαβολογυναίκα, σκύλα και κακομαθημένη και αλλοπρόσαλλη, τρελή και αλλοπαρμένη είσαι. Κτητική και απαιτητική και τα θες όλα δικά σου και όλα όπως τα θες εσύ, απόλυτα και εγωιστικά δικά σου, καταδικά σου και όποιος στο δρόμο σου εμπόδιο μπει θύελλα και καταιγίδα που τον πνίγει γίνεσαι, φωτιά και τον απανθρακώνεις.
Επιθετικό αιλουροειδές, αιμοσταγές βαμπίρ και άγριο αρπακτικό. Σιδερογροθιά, μολότοφ και χειροβομβίδα που στις εκρήξεις σου χίλια κομμάτια γίνεσαι και αλίμονο σ αυτόν που θα βρεθεί μπροστά σου, φταίει, δε φταίει ο δυστυχής.
Βάσανο είσαι που γουστάρεις φαντασίωση να γίνεσαι και να τρελαίνεις όποιον στα δίχτυα σου παγιδευτεί. Μάγισσα που κάνεις και τον δράκο ακόμα μπροστά σου να τρέμει. Σκληρή και αδυσώπητη μ’ ένα σπαθί στο χέρι, Λερναία Έδρα που τα κεφάλια σου κάνεις να κόψει δεν καταφέρνει. Σκύλα και Χάρυβδη μαζί.
Και θύμα είσαι, και το παραμύθι αμάσητο το τρως και κουρέλια γίνεσαι και χαλκομανία στον τοίχο. Και πέφτεις μονίμως από τα σύννεφα και γκρεμοτσακίζεσαι, και στα πατώματα σέρνεσαι, και στον πόνο σου λιώνεις και στη θλίψη βουλιάζεις και μέσα στη γαμημένη την κατάθλιψη σου πνίγεσαι και βουβά βοήθεια ζητάς αλλά κανείς δεν θέλεις να σε σώσει. Ανόητοι εγωισμοί και γυναικεία περηφάνια. Και να πάλι που κρύβεις τη διχαλωτή ουρά σου και βγάζεις φάτσα φόρα έξω τα λευκά σου τα φτερά να δείξεις πόσο άγγελος, θέα και super woman είσαι.
Δεν είσαι.
Δεν είσαι ούτε άγγελος, ούτε θέα ούτε Αγία, ούτε και super woman και το ξέρεις.
Χώμα και νερό είσαι, λάσπη, σε χίλια καλούπια μπαίνεις, μεταμορφώσεις πρόσκαιρες και ανόητες, να ξεγελάς, να πείθεις, μα ποιον; Τους άλλους (η μήπως τον εαυτό σου μόνο;).
Δεν είσαι σου λέω ούτε άγγελος, ούτε θέα, ούτε Αγία, ούτε και super woman.
ΓΥΝΑΙΚΑ είσαι.
Ένα συνονθύλευμα από κύτταρα, μια μάζα από μόρια και άτομα, υλη φθαρτή εν τέλει που στο χαώδες σύμπαν διασπάσαι και σκορπίζεις για να γεμίζεις το κενό ανάμεσα στα άστρα.
Χρόνια μας πολλά Γυναίκες!
Join the discussion