Για εκείνο το πρώτο μας φιλί, να ξέρεις πως έκανα τα πάντα!

Γράφει η Δήμητρα Διακάκη

Λένε πως όσες μέρες, μήνες, χρόνια κι αν περάσεις με κάποιον, όσες καλές και κακές στιγμές αν ζήσεις, όσο έρωτα, πάθος, απογοήτευση, ξενέρα κι αν βιώσεις, ένα πράγμα δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις: το πρώτο φιλί!

Δεν μπορούσα να τους κατανοήσω πλήρως –γιατί για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι και πολλά από τα πρώτα μου φιλιά- αλλά αυτό μέχρι σήμερα. Τώρα πια θυμάμαι ένα πρώτο φιλί.

Εκείνο το πρώτο φιλί! Και μπορώ να το επιβεβαιώσω λοιπόν..

Δεν ξεχνιέται!

Δεν ήταν κανένα φαντασμαγορικό φιλί, ούτε θύμιζε Χόλιγουντ.
Σε ένα μικρό τραπέζι στον πάνω όροφο ενός καφέ διαδραματίστηκε, ένα απόγευμα.
Ούτε βαρύγδουπες δηλώσεις, ούτε υπερφλυαρίες, ούτε πυροτεχνήματα.
Καθόσουν απέναντί μου και μου μιλούσες.
Σηκώθηκες, ήρθες δίπλα μου, με κοίταξες στα μάτια κι έτσι ξαφνικά με φίλησες.
Κι ενώ κατά βάθος το περίμενα –μάλλον γιατί το ήθελα- κοκκίνησα και ντράπηκα. Ναι, λες και ήμουν 15 χρονών.

Και η επόμενη κουβέντα σου; “Τα μάτια σου φαίνονται πολύ πιο πράσινα από τόσο κοντά.”
Από τόσο κοντά; Μα ναι! Τι λέω; Μόλις με φίλησες!
Κι αν μετά από αυτόν τον καιρό που έχει περάσει, με πιάνει πού και πού το παράπονο και αναπολώ τις πρώτες στιγμές, δεν είναι γιατί βαρέθηκα το τώρα, ούτε γιατί δεν μ’ αρέσουν τα “κρύα” αστεία σου –μεταξύ μας γελάω περισσότερο απ’ όσο δείχνω- μα ούτε και γιατί δεν μ’ αρέσει που μου αφήνεσαι σιγά σιγά –κάθε άλλο μάλιστα-…

Ο μόνος λόγος που το κάνω, είναι για να θυμηθώ το πρώτο φιλί.

Εκείνο το πρώτο φιλί που με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω το πολύπλοκο μυαλό σου, να “σπάσω” την απαισιοδοξία που σε πιάνει ώρες ώρες, να σου “φωτίσω” με την θετικότητά μου και το –σχεδόν- μόνιμο γέλιο μου την καθημερινότητά σου…

Για εκείνο το φιλί έκανα πίσω σε πολλά πράγματα.
Σιώπησα όταν ήθελα να σου φωνάξω.
Έμεινα όταν είχα αποφασίσει να φύγω.
Σ’ αγκάλιαζα όταν την ίδια στιγμή ήθελα να σε πνίξω
Για εκείνο το φιλί τα έκανα όλα να ξέρεις…

Και στο δηλώνω!

Όλα για εκείνο το πρώτο φιλί!