Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ξέρω μικρή μου!
Μεγάλωσες ακούγοντας ιστορίες για πρίγκιπες με λεύκα άλογα και γενναίους ιππότες.
Διάβασες πολλές τέτοιες ιστορίες και στο τέλος πείστηκες ότι υπάρχουν πρίγκιπες και ιππότες
Ονειρεύτηκες ότι κάποτε θα έρθει ένας τέτοιος κάτω από το μπαλκόνι σου. θα σε ανεβάσει στο άλογο του και θα σε πάρει μακριά, θα ζήσεις το παραμύθι και θα γίνεις η ηρωίδα του.
Ξέρω μικρή μου!
Τα χρόνια πέρασαν, και γυναίκα πια άρχισες να ψάχνεις για τον δικό σου πρίγκιπα.
Δοκίμασες με τον πρώτο, άλλα απογοητεύτηκες
Δοκίμασες με τον δεύτερο μα ούτε αυτός έμοιαζε με ότι είχες στο κάδρο σου.
Ήρθε και ο τρίτος, αλλά και αυτός πέρασε και έφυγε.
Και στο τέλος, η αμφιβολία φώλιασε μέσα σου, έκλεισες τις πόρτες σου, κλείδωσες το παραμύθι σου και σκέφτηκες “Μπααα, μάλλον δεν υπάρχουν πρίγκιπες, τσάμπα περίμενα, τσάμπα πίστευα, τσάμπα κόπος”
Ήταν βλέπεις και εκείνα τα λόγια που άκουσες να σου λένε ένα βράδυ κάποιοι μεγαλύτεροι
“Τι ιππότες και πρίγκιπες; Προσγειώσου κοριτσάκι μου! Που ζεις; Τι αγάπες και χαζά είναι αυτά που φαντάζεσαι;” “Δεν τρώγεται η αγάπη”, σου είπανε
“Δεν γεμίζει η κατσαρόλα με αγάπη”, σου είπανε
“Τι ιππότες και πρίγκιπες; Προσγειώσου κοριτσάκι μου! Που ζεις; Τι αγάπες και χαζά είναι αυτά που φαντάζεσαι;” “Δεν τρώγεται η αγάπη”, σου είπανε
“Δεν γεμίζει η κατσαρόλα με αγάπη”, σου είπανε
Και εκεί ήταν που το όνειρο άρχισε να μαραίνεται, τότε ήταν που έπαψες να το ποτίζεις και το άφησες να πεθαίνει. Και γεμίζοντας την κατσαρόλα, άδειαζες την ψυχή σου. Και σκοτώνοντας τους πρίγκιπες, ζωντάνευες τον συμβιβασμό. Και μεγαλώνοντας τα πρέπει σου, μίκραινες τα θέλω σου.
Ξέρω μικρή μου!
Σήμερα πια, είσαι σίγουρη ότι πρίγκιπες δεν υπάρχουν.
Είσαι σίγουρη όμως;
Κοίταξες καλά;
Μήπως μικρή μου, υπήρξε, έστω και ένας από αυτούς που συνάντησες και δεν σου έμοιαζαν με πρίγκιπες.
Που μια κρύα μέρα, έβγαλε το μπουφάν του για να στο δώσει να ζεσταθείς;
Που σε πήρε στην πλάτη του γιατί του είπες ότι κουράστηκες;
Που κρύφτηκες μέσα στην αγκαλιά του τρομαγμένη και εκεί ένιωσες ζεστασιά;
Που σε είδε να δακρύζεις και πόνεσε μαζί σου;
Που κατάπιε χιλιόμετρα για να σε συναντήσει;
Που σου είπε σε θέλω όπως είσαι;
Που ξάπλωσε διπλά σου και άρχισε να σου μίλα για τους φόβους του;
Για σκέψου καλύτερα μικρή μου…
Γιατί αν υπήρξε έστω ΕΝΑΣ, που έκανε έστω ΕΝΑ από αυτά, τότε λυπάμαι που θα στο μάθεις από μένα.
Υπάρχουν πρίγκιπες!
Και έχεις ήδη σκοτώσει ΕΝΑΝ
