Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Θέλω λίγες μέρες να κοιμηθώ. Να κλείσω τα μάτια σε όλα και να βυθιστώ.
Ξέρεις, λίγο χρόνο για μένα. Ίσως να με βρω. Βουλιάζω πάλι.
Και πάει καιρός από τότε που οι λέξεις μιλιά μου ήταν.
Κι έμεινα βουβή, “άνιωθη” και άπραγη να παρακολουθώ μα να μη μπορώ να δράσω.
Η μόνη μου λέξη, ένα “δεν ξέρω”.
Αυτή και με εγκλώβισε, γιατί γι’ αυτή με δίκασες και συ.
Εσύ που τις λέξεις μου από την αρχή διάβαζες.
Το “δεν ξέρω” αυτό ήταν το μόνο που είχα. Το μόνο που με κρατούσε.
Ξέρεις, δύο λέξεις καλύτερα από καμία. Και σήμαινε καμία αλλά με κορόιδεψα και μένα για να χω κάτι.
Πιάνεσαι απ’ ότι μπορείς.
Ήθελα να με βρω, να με ξυπνήσω, να μου μιλήσω. Απουσίαζα καιρό τώρα και το νόημα έχασα.
Μα μετά, μετά θα με ξυπνούσα. Θα γυρνούσα. Όπως κάθε άλλη φορά. Πριν διαδεχθεί την επόμενη, ξέρω.
Μα έτσι είμαι εγώ, απ’ την αρχή στο ‘πα, κυνηγάω φυγές και τρέχω να κρυφτώ πάλι από αυτές.
Ήθελα μόνο να με περιμένεις. Να μου δώσεις χρόνο. Να καταλάβεις. Να μη χρειαστεί να στο ζητήσω.
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να ‘μαι εγώ. Και μένα συχνά με κουράζω. Μια με χάνω μια με ψάχνω, μα ποτέ δε στο κρυψα. Ούτε είπα πως θα ‘ταν εύκολο, μα προσπάθησα και προσπαθώ.
Ήθελα μόνο να δω κάτι και από σένα. Κι ακόμη περιμένω.
Και στο μυαλό μου τίποτα δεν έχει τελειώσει γιατί όλα τα παραμύθια τέλος δεν έχουν και από την ίδια αρχή δεν ξεκινούν. Απλά ανασυντάσσονται και προχωρούν.
Για όσο. Και όσες αρχές. Γιατί αν δύο άνθρωποι είναι γραφτό να ναι μαζί, θα ναι. Πάντα το πίστευα.
Έπειτα όμως κατάλαβα πως θέλει και προσπάθεια συνεχή. Και deadline δεν έχει, ούτε κατηγορίες.
Και κάνεις δεν πουλάει κανέναν.
Δε λένε “όταν ξυπνήσεις εδώ δε θα μαι”, αλλά “πάρε το χρόνο σου, ξύπνα, θα σου κρατώ το χέρι το νιώθεις ή όχι, θα μαι εκεί γύρω.
Ξύπνα εσύ, και τα βλέπουμε όλα τότε. Όταν θα ξέρεις. Σε έμαθα πια. Ξέρω να ξεχωρίζω τις λέξεις σου τις αληθινές από αυτές τις δανεικές που σου δίνουν μην ” ξεμείνεις”.
Ήθελα μόνο να με αγαπάς και με πράξεις. Αυτό είναι όλο. Αυτές τις απλές που θέλει ο άλλος. Και καταλαβαίνεις και τις ανάγκες του και το χώρο και το χρόνο να δει μέσα του και να τα βρει πρώτα μ’ αυτόν γιατί όλα από κει ξεκινάνε. Δεν αλλάζεις τον άλλον όμως όλα μεγαλώνουν και αναπτύσσονται μαζί με σας.
Και στο δικό μου το μυαλό περιμένω το Πάσχα στο χωριό. Ναι και γω πρώτη φορά περιμένω το Πάσχα. Και ξέρεις, οι ωραίες ιστορίες δεν τελειώνουν σε δυο μέρες, γιατί σε τόσο δε γκρεμίζονται παλάτια. Μα χτίζονται γέφυρες.
Υ.Γ. Όταν οι λέξεις θα έρθουν, θα έχω επιστρέψει.
