Γράφει η Νόνη Διολή
Πόσες φορές στο έχω πει ε; Για πες μου πόσες;
Άντε να στο πω ακόμα μία μπας και το εμπεδώσεις!
Λοιπόν αγαπητή μου, το κέντρο του κόσμου είσαι εσύ.
Εσύ είσαι η γυναίκα της ζωής σου και της ζωής όλων των άλλων!
Ναι, ναι, είσαι, είσαι και όλοι οι άλλοι είναι δορυφόροι και γυρίζουν γύρω σου και ανά πάσα στιγμή αν θέλεις μπορείς να τους αλλάξεις την τροχιά ή και να τους εκτροχιάσεις τελείως. Αν πάλι δεν σε πολυαπασχολεί η ύπαρξή τους απλά τους αγνοείς. Πάντως μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις αρκεί να θέλεις, και αυτό έχει σημασία.
Άσε στην άκρη σε παρακαλώ αυτά τα “πόσο εγωιστικό είναι αυτό που λες” και τα λοιπά σεμνά και τα ταπεινά της χαμηλοβλεπούσας και της μετριοφρονούσας (ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη άλλα εσύ κατάλαβες τι θέλω να πω) .
Δε θα μπω στη διαδικασία να επαναλάβω όλα αυτά τα γνωστά και τετριμμένα και χιλιοειπωμένα για τους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους που καλείσαι να παίξεις στην καθημερινότητά σου ή για το πόσο δυνατή είσαι και που όλα τα αντέχεις και τα διαχειρίζεσαι με τρόπο μοναδικό και ασύγκριτο και το ότι για όλα έχεις μια λύση και μπλα μπλα μπλα.
Τα ξέρουμε όλες αυτά και τα ξέρουν και όλοι και έχουν γραφτεί και άρθρα επί άρθρων που σε υμνούν και σε εξυμνούν.
Προκοπή πάντως απ΄ όσο ξέρουμε δεν έχεις δει, με την έννοια της αναγνώρισης εννοώ.
Παλεύεις συνεχώς για τ΄ αυτονόητα και θα συνεχίσεις να παλεύεις και να χτυπιέσαι και να μην αναγνωρίζεσαι για τον πολύ απλό λόγο ότι εσύ η ίδια δεν πιστεύεις στον εαυτό σου.
Δεν εννοώ ότι δεν πιστεύεις στις ικανότητες σου, σε αυτές πιστεύεις και παραπιστεύεις. Τις χρησιμοποιείς όμως για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες πρώτα των άλλων κατά κύριο λόγο και μετά πετάς και ένα ξεροκόμματο και τον εαυτό σου.
Δεν πιστεύεις δηλαδή στον εαυτό σου τόσο όσο χρειάζεται για να σε βάλεις πρώτη πρώτη προτεραιότητα. Σε βάζεις σε δεύτερο πλάνο, όλοι οι άλλοι πρώτα και μετά αν περισσέψει χώρος τρυπώνεις και εσύ, πετάς το κεφαλάκι σου δειλά – δειλά για να προλάβεις να πάρεις μια ανασούλα πριν ξαναχωθείς στο λαγουμάκι σου, σε αυτό που σ’ έχουν χώσει οι άλλοι δηλαδή.
Παιδιά, σύζυγοι, συγγενείς, φίλοι και εραστές, συνάδελφοι, εργοδότες και λοιποί, όλα στην πλάτη σου τα φορτώνουν και γύρω από εσένα γυρίζουν. Σου μεταθέτουν το πρόβλημά τους, τις αγωνίες τους, τα λάθη τους, τις αποφάσεις τους και μετά εσύ μπαίνεις στο τρυπάκι και όλα αυτά τα κάνεις δικά σου, τα φορτώνεσαι στην πλάτη σου και σπαζοκεφαλιάζεις να βρεις την ιδανική λύση για όλα. Και είτε την βρεις είτε δεν την βρεις πάλι φάουλ σε βγάζουν, το μπελά σου βρίσκεις γιατί δεν είναι ακριβώς η λύση που αυτοί θα ήθελαν να είχες σκεφτεί.
Μα καλά και εσύ, πόσο δύσκολο σου ήταν να μπεις στο κεφάλι τους και να λύσεις την άσκηση με τον δικό τους τρόπο; Τσ τσ τσ άχρηστη!
Εγώ λοιπόν σου προτείνω να κάνεις το εξής τεστάκι στους ανθρώπους που σου τριβελίζουν το μυαλουδάκι. Να ορθώσεις το ανάστημα σου και να πεις “επ, για όπα λίγο ρε παιδιά, στοιχηθείτε και πάρτε νουμεράκι και αν αξίζει πραγματικά τον κόπο θα ασχοληθώ μαζί σας. Διαφορετικά ο καθένας μόνος του και να δούμε πως θα τα βγάλετε πέρα χωρίς το δεκανίκι μου”.
Βαλ΄ τους και σε μια προτεραιότητα, ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί σου, για ποιους πραγματικά θα άξιζε τον κόπο να σταθείς δίπλα τους, να στύψεις το μυαλουδάκι σου να βρεις λύση να τους βοηθήσεις.
Αυτό το γνωστό που ΄λεγαν οι τρεις σωματοφύλακες “ένας για όλους” σταμάτα επιτέλους να το παίρνεις πάνω σου γιατί το άλλο “‘όλοι για έναν” δε σου το λέει ποτέ κανείς τους, ούτε που το έχουν ακούσει καλέ, ένα πράγμα.
Γείωνε σου λέω σιγά – σιγά απαιτήσεις και δήθεν χαριτωμενιές για να σε χώσουν πάλι.
Καν’ το αυτό μια φορά, αγνόησε τους λίγο, πες τους ότι δεν μπορείς ν΄ασχοληθείς με την υπόθεσή τους και παρατήρησε το προσωπάκι τους πως θα μουτρώσει. Ε, ας μουτρώσει και αφού θα μουτρώσει, τι είπαμε στην αρχή του κειμένου; ξεκίνα να εκτροχιάζεις δορυφόρους, στείλ’ τους λίγο σε κανένα παράλληλο σύμπαν να δουν και εκεί τι παίζει και θα δεις για πότε θα αρχίσουν να σου στέλνουν συμπαντικά μυνηματάκια “Χιούστον έχουμε πρόβλημα” και θα έχουν όντως πραγματικό πρόβλημα γιατί θα αιωρούνται στο κενό σου και χωρίς εσένα το τίποτα αγαπητή μου, χωρίς το προστατευτικό σου δίχτυ το χάος λέμε γι’ αυτούς!
Βαλ’ το λοιπόν καλά στο μυαλό σου, καν΄ το σαν άσκηση στην τελική. Κάτσε μπροστά από τον καθρέφτη και επανέλαβε δυνατά όσες φορές χρειαστεί για να το εμπεδώσεις παίρνοντας βαθιές ανάσες:
Είμαι το κέντρο το κόσμου τους!
Είμαι η γυναίκα της ζωής τους!
Είμαι η γυναίκα της ζωής μου!
