Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Μεγαλώνω…
Μια τούρτα με κεράκια αναμμένα με περιμένει να κάνω μια ευχή. Κλείνω τα μάτια, σε μια γρήγορη αναδρομή στο πριν, στο τώρα μου, στο αύριο.
Μεγαλώνω, μα δε με αγχώνουν τα χρόνια που περνάνε. Ούτε η ηλικία μου με ενοχλεί. Είναι απλά ένας αριθμός ανάμεσα σε τόσους άλλους. Κι εγώ ποτέ μου δεν αγάπησα τους αριθμούς. Μόνο οι λέξεις πάντα με γοήτευαν, οι λέξεις που κρύβουν συναισθήματα κι εμπειρίες, οι λέξεις που περιγράφουν τις διαδρομές μου, οι λέξεις που με φέρνουν κοντά στους ανθρώπους μου.
Μεγαλώνω, λοιπόν, μα δε φοβάμαι το χρόνο. Έμαθα πια να χαλαρώνω και ν’ απολαμβάνω τη διαδρομή, άλλοτε ισορροπώντας με χάρη πάνω στις ψιλοτάκουνες γόβες μου κι άλλοτε αλητεύοντας με τα αγαπημένα μου all star. Έμαθα να διασχίζω πολυσύχναστες λεωφόρους μα και ερημικά, κακοτράχαλα μονοπάτια. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έπεσα προσπαθώντας να προλάβω να ζήσω. Όμως μετράω μία μία τις φορές που σηκώθηκα και ξεκίνησα πάλι από την αρχή.
Μεγαλώνω και μαθαίνω και ωριμάζω. Τώρα πια ξεχωρίζω τους γνωστούς από τους φίλους. Κρατάω κοντά μου μοναχά εκείνους τους λίγους που κέρδισαν το δικαίωμα να είναι στη ζωή μου. Εκείνους που ήρθαν στη ζωή μου για να μείνουν και το απέδειξαν με πράξεις και ψυχή. Εκείνους που χαίρονται με τη χαρά μου και πονάνε με τη λύπη μου. Εκείνους που δε δίστασαν να μοιραστούν μαζί μου τα σκοτάδια μου και να μου κρατούν το χέρι, μέχρι να βρούμε μαζί μια χαραμάδα φως. Εκείνους που μέσα από στιγμές, γέλια και δάκρυα έγιναν οι άνθρωποί μου.
Μεγαλώνω, κι επιτέλους έκανα ειρήνη με τον εαυτό μου. Συμφιλιώθηκα με τους φόβους μου, κι εκείνοι συρρικνώθηκαν και δε με τρομάζουν πια. Έβαλα φωτιά κι έκαψα ότι με πόνεσε, και κάπου εκεί χορεύοντας γύρω από τις φλόγες αποχαιρέτησα τους δαίμονές μου πίνοντας tequila και ξαναγύρισα στη χαμένη εφηβεία μου.
Μεγαλώνω, και δεν πιστεύω πια στα παραμύθια. Δεν ψάχνω πια τον πρίγκιπα να με πάρει στο παλάτι του και δε με νοιάζει αν έζησαν αυτοί καλά κι αν εμείς θα ζήσουμε καλύτερα. Γιατί τώρα ξέρω πως δε χρειάζομαι κανένα παραμύθι για να είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη είμαι μαζί σου. Ευτυχισμένη είμαι με κάθε καινούρια καλημέρα που μοιραζόμαστε και κάθε καληνύχτα που σιγοψιθυρίζουμε. Και μου αρκεί να μου χαμογελάς. Μου αρκεί που ακόμα μπορούμε και κάνουμε όνειρα μαζί. Μου αρκεί που ακόμα μπορούμε να χτίζουμε το δικό μας παλάτι στην άμμο. Κι αν έρθει το κύμα και το γκρεμίσει, δεν πειράζει. Μαζί θα το χτίσουμε ξανά απ’ την αρχή.
Μεγαλώνω, μα τα χρόνια που περνάνε αντί να με βαραίνουν με κάνουν να νιώθω πιο ανάλαφρη. Γιατί κοιτάζω πίσω και βλέπω πόσα έχω καταφέρει. Πόσα γέλια, πόσα δάκρυα, πόσες χαρές, πόσες απογοητεύσεις… Εμπειρίες που με διαμόρφωσαν, και μ’ έφεραν εδώ που είμαι σήμερα, με τα λάθη μου, τα πάθη μου, τις αδυναμίες μου, τις επιλογές μου. Κάθε ρυτίδα μου είναι και μια στιγμή. Μια στιγμή που σκοτείνιασα και βυθίστηκα σε σκέψεις. Μια στιγμή που ο θυμός χαράχτηκε στο πρόσωπό μου. Μια στιγμή που τα δάκρυα άφησαν σαν χαρακιές τα σημάδια τους. Μια στιγμή που το γέλιο μου άλλαξε τη μορφή μου.
Μεγαλώνω, λοιπόν, και ωριμάζω. Γαληνεύω και μετράω την ουσία της ζωής. Δε χάνω χρόνο με υποθέσεις και διλήμματα. Δε σπαταλιέμαι σε ανώφελες συζητήσεις. Θέλω σχέσεις ουσιαστικές και καταστάσεις ξεκάθαρες.
Μεγαλώνω και μαζί σου ανακαλύπτω την αγάπη. Μαζί σου ζω τον έρωτα χωρίς αναστολές, χωρίς άγχος και αμφιβολίες. Στα χέρια σου είμαι πάντα κοριτσάκι, κι αυτό μου είναι αρκετό για να ονειρεύομαι τα χρόνια που έρχονται, για να επιλέγω να μεγαλώνω μαζί σου. Και κάθε στιγμή, σε κάθε σου χαμόγελο, εγώ θα σ’ ερωτεύομαι από την αρχή.
Μεγαλώνω, μα τι παράξενο, δε νιώθω πως γερνάω. Μονάχα πως προχωράω ακόμα ένα βήμα παραπέρα, πως προχωράω στο παρακάτω μας. Μεγαλώνω και τολμάω επιτέλους να σπάσω τους κανόνες και να ζήσω τα όνειρά μου. Επιλέγω το ρίσκο από τους ανούσιους συμβιβασμούς, επιλέγω τη δράση από την αναμονή, επιλέγω να δημιουργήσω το μέλλον μου όπως μου αρέσει αντί να περιμένω τα γεγονότα να συμβούν κι εγώ να είμαι απλά θεατής.
Μεγαλώνω. Διεκδικώ. Κερδίζω. Χάνω. Με χάνω. Με βρίσκω.
Μεγαλώνω. Μαζί σου. Στο πολύ. Στο λίγο. Στις φωνές. Στις σιωπές. Στη στιγμή. Στο άπειρο.
Μεγαλώνω. Κι αλλάζω. Μα ό,τι κι αν γίνει θα είμαι πάντα εγώ. Για σένα. Με σένα. Στα πάντα. Για πάντα.
Μεγαλώνω και τολμάω να ζω!
