Γράφει η Κέλλυ Μπόζα
Ένα αίσθημα ασφυξίας.
Σαν να τελειώνει το οξυγόνο στον κλειστό χώρο του δωματίου.
Δάκρυα που στριμώχνονται στα μάτια και παρακαλούν να τρέξουν.
Λόγια.
Πολλά λόγια που θέλω να πω αλλά δεν αρθρώνω λέξη.
Και τότε παίρνω χαρτί και στυλό.
Και όλα αλλάζουν, έτσι απλά.
Τα δάκρυα τρέχουν σαν να ελευθερώνονται και οι λέξεις γράφονται σαν από μόνες του.
Όλα όσα υπήρχαν κουβάρι μέσα στο μυαλό μου, είναι λες και παίρνουν σειρά.
Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που αισθάνομαι ότι δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο.
Που απολαμβάνω αυτή την μοναχική στιγμή και αφήνομαι ολοκληρωτικά στις σκέψεις μου.
Η ιστορία μου με το γράψιμο πάει αρκετά πίσω.
Τότε που σαν παιδί το ημερολόγιο που έκρυβα κάτω από το μαξιλάρι ήταν φίλος, ήταν έκφραση, ήταν ελευθερία.
Μέσα στα χρόνια άλλαξαν πολλά.
Αυτή η γλυκιά συνήθεια όμως έμεινε αναλλοίωτη γιατί δεν εντάσσεται στα πρέπει που ήρθαν να φορτωθούν στη ζωή μου, αλλά στα θέλω της ψυχής μου.
Κάθε φορά που νιώθω πιεσμένη, μπερδεμένη, συναισθηματικά φορτισμένη, αναζητώ ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό.
Αυτά τα δύο κατά τα άλλα ασήμαντα πράγματα, γίνονται για μένα τα πιο σημαντικά, ένα παράθυρο, μία διαφυγή, μία πολύ προσωπική στιγμή μου.
Το loveletters ένα χρόνο τώρα είναι ένα κομμάτι μου.
Είναι μια αμφίδρομη σχέση.
Μου δίνει την ευκαιρία να εκφραστώ…και του δίνω ένα κομμάτι της Κέλλυς.
Δεν ξέρω αν έχω κάτι σημαντικό να πω, ξέρω μόνο πως με κάνει ευτυχισμένη η σκέψη ότι ίσως εκεί έξω υπάρξει κάποιος που ταυτιστεί με αυτό που γράφω, νιώσει λιγότερο μόνος.
Δεν γράφω απαραίτητα τα όσα είμαι, αλλά και τα όσα θα ήθελα ιδανικά να γίνω, αυτά που ονειρεύομαι,που ποθώ, που πιστεύω.
Σε μία δύσκολη καθημερινότητα, κάποιες φορές ρουτινιασμένη, αναζητώ εκείνη τη στιγμή που θα αφεθώ χωρίς δεύτερες σκέψεις, θα νιώσω, θα βιώσω όσα ενδεχομένως δεν τολμώ να πω και εν τέλει να λυτρωθώ.
Ναι. Το λες και λύτρωση.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.
Δεν ξέρω αν το έχεις δοκιμάσει.
Πάντως πάνω στο χαρτί ακόμη και οι φόβοι σου γλυκαίνουν.
Και ο δράκος που κρύβεις μέσα σου δεν σε τρομάζει πια τόσο.
Μπορείς να τον διαβάσεις πλέον, και έτσι είναι σαν να τον αποδυναμώνεις.
Και ότι πιέζει το κεφάλι σου ξαφνικά γίνεται κείμενο το οποίο μπορείς να διαβάσεις σαν αναγνώστης και να δεις τα πράγματα από μία άλλη οπτική.
Ένα άυλο συναίσθημα που γίνεται ”κάτι”…
Κάτι μπορεί όχι σημαντικό για τους άλλους , αλλά θησαυρός για μένα.
Γιατί δεν είναι η χαρά της δημοσίευσης, αλλά περισσότερο η χαρά της διαδικασίας της γραφής.
Θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ”οικογένεια” του loveletters.
Έμπνευση, συναίσθημα, αγάπη…
Α! Και χαρτί και στυλό…
*Ο Μάιος, είναι ο δικός μας “ιδιαίτερος” μήνας, καθώς γινόμαστε ενός έτους!
Κάθε μέρα μέχρι τις 12 Μαϊου θα υπάρχει ένα ιδιαίτερο Love Letter, από τους συντάκτες μας..
