Γράφει η Blonde Commando
Πάντα είχα μια δύναμη που θαυμάζεται: έπεφτα και ξανασηκωνόμουν πιο όμορφη και πιο σοφή για να πάω πιο ψηλά. Τόσο αξιοζήλευτο χαρακτηριστικό και συνάμα τόσο μοναχικό για μια γυναίκα! Γιατί οι γυναίκες που έχουν πραγματικά δυνατή ψυχή μπορούν να ερωτευτούν μονάχα ήρωες.
Μονάχα αυτούς που θα τις κάνουν να παίξουν έστω και για λίγο το ρόλο της εύθραυστης πορσελάνινης κούκλας. Μονάχα αυτούς που μπορούν να εμπνεύσουν την ιδέα ότι είναι πιο δυνατοί και μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Έτσι εμφανίστηκες εσύ και όλα πάνω σου εξέπεμπαν μια στοιβαρότητα και μια αυτοπεποίθηση που με γοήτευσε απόλυτα.
Όταν όλα πήγαιναν στραβά εσύ μου έλεγες «Θα καταφέρεις να τα φτιάξεις». Τις λίγες φορές που δεν ήξερα τι να κάνω, σε έπαιρνα τηλέφωνο και με ηρεμούσες μόνο που με έλεγες «Αγάπη μου». Με έπιανε μία φοβία όταν αρρώσταινα κι εσύ γελούσες και μου έλεγες «Δεν έχεις τίποτα». Όλα συμπυκωνόταν σε εκείνο το «Είσαι πιο έξυπνη και πιο δυνατή απ’ ότι νομίζεις». Χαλούσε κάτι και το έφτιαχνες. Είχα μια κακή μέρα και περίμενα να χαθώ στην αγκαλιά σου για να ηρεμήσω, αν και μόνο η φωνή σου νανούριζε κάθε μου αγωνία.
Ήμουν τόσο περήφανη για εσένα. Μιλούσες και σε κοιτούσα με θαυμασμό. Έμπαινες στο χώρο και πάγωνε ο χρόνος από τη μαγνητική σου παρουσία. Με έκανες να γελάω και να χαμογελάω όπως κανένας άλλος. Και κάποιες φορές εγώ που τα έκανα όλα τόσα καλά, ένιωθα ένα μικρό παιδί που περιμένει από εσένα να το συμβουλέψεις. Ή ακόμη χειρότερα ένιωθα ανασφαλής και αμήχανη ότι εγώ δεν είμαι τόσο μαγική όπως εσύ που ήσουν ο ήρωάς μου πάντα.
Όταν δεν ήμουν μαζί σου σκεφτόμουν τα μέρη που ήθελα να δούμε μαζί και τις στιγμές που ήθελα να μοιραστούμε. Σε εμπιστευόμουν τόσο πολύ που σου έδωσα το κλειδί να ξεκλειδώσεις όλα μου τα μυστικά. Το σπίτι μου έγινε και δικό σου. Οι στόχοι μου δικοί μας. Η προσωπικότητά μου ένα δικό σου δημιούργημα που το σμίλευες καθημερινά όπως ο γλύπτης τον πηλό. Ύστερα ο ήρωας σκοτώθηκε βίαια στη φαντασία μου από τους κακούς πολεμιστές της πραγματικότητας. «Θα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς εμένα» είπες. Κι εγώ ξεκίνησα να πολεμώ μόνη. Με τους στόχους, της επιδιώξεις μου, τους φόβους μου, τη δουλειά μου, τα λεφτά μου, τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, την απογοήτευση από τους ανθρώπους, την κρίση, τα χρόνια που πέρασαν, τη ζωή που μας κλέβει την ευτυχία όταν νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα χωρίς εσένα. Ξέρω ότι μου λένε πως ανθίζω. Ξέρω πως μου λένε πως είμαι χαρισματική. Ξέρω πως μερικές φορές αισθάνομαι ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Ξέρω ότι τολμώ να προκαλέσω τη ζωή. Ξέρω ότι μου μιλάς και βάζω όλη μου τη δύναμη να σε ξεριζώσω από μέσα μου, ενώ μια φωνή στο μυαλό μου λέει ότι οι δράκοι θα σκοτώσουν την πριγκίπισσα αν δεν ξαναέλθει ο ήρωάς της.
Γι’ αυτό αποφάσισα να φτιάξω έναν ήρωα όπως τα παιδιά εφευρίσκουν φανταστικούς φίλους: εμένα. Δεν έχω το ύψος σου, τη ρώμη σου, το άγριο ύφος σου, τα τεράστια μπράτσα σου. Μοιάζω γλυκιά και αθώα και εύθραυστη. Αλλά κάποιες φορές όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα ναρκωμένο ήρωα. Και σ’ έναν κόσμο που οι άνδρες δεν μπορούν να είναι ήρωες πια, εγώ χρειάστηκε να γίνω ο δικός μου….
