Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Κυρίες και Κύριοι, καλησπέρα!
Δεχτείτε μια καλησπέρα από έναν άνθρωπο, τουλάχιστον ίδιο με όλους εσάς, αν όχι χειρότερο.
Από έναν άνθρωπο με τα ίδια λάθη με όλους εσάς, αν όχι περισσότερα.
Γιατί πως να γίνει; Έτσι είναι οι άνθρωποι!
Κάνουν λάθη οι άνθρωποι και αυτό είναι που τους διαχωρίζει από τις μηχανές που λειτουργούν τέλεια και ιδανικά, που φτιάχνουν τα πάντα όπως πρέπει, ίδια και πανομοιότυπα, χωρίς λάθη, χωρίς ατέλειες, όπως και όταν πρέπει.
Μπορεί ο άνθρωπος λοιπόν να έχει καταφέρει να φτιάξει τέλειες μηχανές, απόλυτα σωστές και αλάνθαστα προγραμματισμένες. Όμως, δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ακόμη τέλειους ανθρώπους.
Και δεν χρειάζεται πιστεύω!
Αυτή είναι η γοητεία του να είσαι άνθρωπος. Τα λάθη σου!
Αυτό είναι που σε ξεχωρίζει από τα άψυχα, κενά, παγωμένα, και αδιάφορα μηχανάκια του σωρού.
Τα λάθη σου, τα πάθη σου, τα αισθήματα σου, οι μαλακίες και τα σωστά σου, που σε ακολουθούν στην ζωή. Οι αμαρτίες και τα θαύματα σου, οι αντοχές και τα λυγίσματα σου, τα πεσίματα και η μαγκιά σου, οι πληγές και το φως της ψυχή σου, τα σκοτάδια και οι φόβοι σου, οι εγωισμοί και οι ανατροπές σου, είναι αυτά που σε κάνουν άνθρωπο.
Και είναι όμορφο να είσαι άνθρωπος, είναι σίγουρα καλύτερο από το να είσαι μηχανή.
Είναι όμορφο ρε φίλε, να δρας, να λειτουργείς, να παίρνεις ρίσκα, να σπας τα μούτρα σου, να κλαις και να γελάς, να αγαπάς και να μισείς.
Να ζεις!
Είναι όμορφα τα λάθη σου, είναι αυτά που θα σε κάνουν καλύτερο.
Καλύτερο, όχι τέλειο.
Όμως, αυτό που τελικά είναι ακόμη πιο όμορφο, αυτό που θα σε κάνει όμορφο και όχι τέλειο άνθρωπο, είναι το να σφιχταγκαλιάζεις και να αγαπάς τα λάθη σου.
Να τα αναγνωρίζεις, να τα βλέπεις, να μαθαίνεις, να τα παραδέχεσαι.
Να τα αγαπάς τα λάθη σου και να μην τα κρύβεις.
Να τα έχεις παράσημα στο πέτο σου και όχι θαμμένα στην καρδία.
Να τα κάνεις τραγούδια όμορφα και όχι μοιρολόγια σου.
Να τα χαϊδεύεις τρυφερά και να μην τα δέρνεις.
Να τα γλυκοφιλάς και να μην τα φτύνεις.
Να τα κρατάς σφιχτά από το χέρι και μην να τα σπρώχνεις άγρια και βίαια.
Να τα κάνεις προσευχές συχωρέσεις και όχι αφοριστικούς εξορκισμούς.
Αλλιώς, είναι ικανά να σε τσακίσουν, να σε αφήσουν μισό, να σε καταστρέψουν, να γίνουν εφιάλτες και φόβοι σου, βαρίδια στα πόδια σου και σπασμένα φτερά.
Είναι ικανά να μετατραπούν σε φρένα ψυχής, να σκοτώσουν αγάπες, να πληγώσουν ανθρώπους.
Είναι όμορφα, αλλά μπορεί να γίνουν επικίνδυνα τα κακοποιημένα και τα μυστικά λάθη, σου λέω.
Ναι, τι με κοιτάς;
Να τα αγαπάς τα λάθη σου ρε, γιατί όλα μαζί φτιάχνουν αυτό που σήμερα είσαι.
Όλα μαζί συνθέτουν έναν καθόλου τέλειο, αλλά τελικά, όμορφο άνθρωπο.
Που κάνει επιλογές, που χτυπάει η καρδιά του δυνατά, που έχει ψυχή, έχει αισθήματα, που ζει την ζωή του, που αντέχει και δεν αντέχει, που δρα και αντιδρά, που παίζει και ας χάνει.
Να τα αγαπάς πρώτα εσύ και μετά να περιμένεις από τους άλλους να στα αγαπήσουν. Να τα συγχωρείς και να τα σέβεσαι πρώτα εσύ και μετά να ζητάς από τους άλλους συχώρεση.
Τίμια και ειλικρινά, με βλέμμα στο πάτωμα και ταπεινά, να τα αγαπάς τα λάθη σου όμορφε άνθρωπε.
Να μαθαίνεις μέσα από αυτά και να μην τα φοβάσαι και αν αύριο κάνεις νέα, δεν χάθηκε ο κόσμος, δεν τρέχει τίποτα, δεν θα χαλάσει ο κόσμος από αυτό.
Μην “σταυρώνεις” τον εαυτό σου μετά από κάθε λάθος σου…καμιά “αυτοσταύρωση” δεν διόρθωσε ποτέ κανένα λάθος. Κανένα λάθος δεν έχει αξία αν δεν συνχωρεθεί.
Ανθρωπινό είναι!
Αλώστε φίλε μου, ποιος είναι αλάθητος;
Ποιος θέλει έναν αλάθητο διπλά του;
Ποιος αντέχει να ζει με μια αθρωπομηχανή στο πλάι του;
Τι το γοητευτικό και το όμορφο υπάρχει σε κάτι που τα κάνει όλα ίδια, τέλεια και πανομοιότυπα;
Αγάπα τα λάθη σου, αγάπα τους ανθρώπους σου με τα λάθη τους και πρόσεχε την παγίδα του “τέλειου”.
Και να θυμάσαι…μακριά από τους αλάνθαστους!
Κυρίες και Κύριοι, καληνύχτα!
