Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κλείσε τα μάτια σου.
Κοιμήσου. Κάθε νύχτα το ίδιο κάνω. Σε αφήνω να κοιμηθείς.
Κλείνω πού και πού κι εγώ τα μάτια μου για να σε πείσω πως κοιμάμαι. Ηρεμώ
Κοιμήσου σου λέω.. είναι τόσα που θέλω να σου πω και σήμερα, κι όσο δεν κοιμάσαι δεν θα στα πω.
Ναι, άσε με εκεί να παίρνω την δόση μου από το σώμα σου με κάθε ανάσα.
Άσε με να σου χαϊδεύω το κεφάλι μέχρι να λυθεί το σώμα σου, σημάδι πως πια έχεις αποκοιμηθεί.
Είσαι εδώ.
Πόσο παράξενο αυτό το «εδώ». Πόσο δικό μας.
Τώρα θα σου μιλήσω για εκείνα που την μέρα προσπερνάμε.
Τώρα θα σου πω για εκείνα που σιωπώ, όχι γιατί δεν θέλω να στα πω αλλά γιατί τα βάζουμε εκεί που πάνε τα «αυτονόητα».
Ναι, για να είμαστε εδώ, είναι αυτονόητη η αγάπη.
Αυτονόητος κι ο έρωτας, αυτονόητο το πάθος, αυτονόητος κι ο πόθος.
Κι οι φόβοι, οι φοβίες, οι άμυνες, οι ανησυχίες;
Αυτονόητα κι αυτά.
Αυτονόητα και λογικά λέει ε;
Όχι. Τίποτα δεν είναι ούτε λογικό, ούτε αυτονόητο, έτσι τα βαφτίσαμε και δεν κρυφτήκαμε ποτέ από τις λέξεις.
Μην τυχόν και φωνάξουμε λίγο πιο δυνατά τα αισθήματά μας κι ενοχλήσουμε τους από καιρό αποχαυνωμένους αυτού του κόσμου.
Θέλω να σε ξυπνήσω. Ναι, απόψε δεν θέλω να σου ψιθυρίσω μυστικά το πόσο σε θέλω κάθε στιγμή.
Δεν θέλω να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα και τα δεδομένα πως σε ζητάω.
Δεν θέλω να είμαι η χαλαρή και άνετη, που ξέρεις τι νιώθει.
Θέλω να με ακούσεις να στο λέω.
Να το νιώσεις σε κάθε κύτταρό σου.
Ξύπνα.
Απόψε δεν θα σου πω πόσο ερωτευμένη είμαι στα σιγανά.
Απόψε θα με ακούσεις. Δεν θα ψάξω το «κι εγώ» σε ένα νεύμα σου, θα το δω στα μάτια σου.
Απόψε θα ακούσεις και τις συγγνώμες μου για κάθε φορά που σου έκανα την καθημερινότητά σου πιο δύσκολη.
Ξέρω πως δεν έχω τίποτα εύκολο. Γωνίες από παντού, πουθενά μια καμπύλη.
Τίποτα απλό, τίποτα βατό.
Τίποτα. Η «μοίρα» μου από παντού σου έγραφε «μην πλησιάζεις» κι εσύ εκεί.
Να δένεις τον κόμπο.
Μην με ακούς όταν φωνάζω. Φόβος είναι.
Μόνο όταν κάτι έχεις να χάσεις φοβάσαι.
Μόνο όταν κάτι αγαπάς χωρίς όρους κι όρια φοβάσαι.
Μόνο όταν η ανάσα σου εξαρτάται από την ανάσα του άλλου φοβάσαι.
Άνοιξε τα μάτια σου.
Απόψε θα σου πω ένα παραμύθι για έναν έρωτα, μια αγάπη κι έναν φόβο.
Απόψε θα σου πω για εμάς, το πιο αληθινό μας όνειρο.
Εσύ, εγώ και τα κομμάτια μας που δέθηκαν πια με τους πιο δυνατούς κόμπους που υπάρχουν.
Τις ψυχές μας.
