Θα με βρεις εκεί ακριβώς που με άφησες, να σε περιμένω..

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Πάλι εδώ.

Μόνη μου και σήμερα. Να χαζεύω τους τοίχους που βάψαμε παρέα, να ακούω τις φωνές και τα τραγούδια σου, να σε βλέπω να αράζεις εκεί στην γωνία του καναπέ και να περιμένεις την αγκαλιά μου. Τα κάναμε όλα τόσο όμορφα, θυμάσαι; Γεμάτοι ενέργεια το διακοσμήσαμε αυτό το διαμέρισμα με χρώμα και αγάπη. Να μυρίζει το σπίτι μας αγάπη και ευτυχία, έλεγες. Εκείνη την δική μας, την μεγάλη και μοναδική αγάπη μας, που καθρεπτιζόταν παντού αλλά κυρίως στα πρόσωπα μας.

Εσύ; Που να είσαι άραγε τώρα; Σε ποιους τοίχους κοιτάς; Αναπολείς; Ή μήπως τα διέγραψες όλα από το νου σου και πήγες παρακάτω; Αλλά και από το νου αν τα διέγραψες από την καρδιά σου πως κατάφερες να τα διαγράψεις;

Γιατί εντάξει τους τοίχους και τους καναπέδες, τους αλλάζεις και δεν σου θυμίζουν τίποτα. Γίνεται καινούργιο το σπίτι, και ξεκινάς από την αρχή.

Πως όμως αλλάζεις τις εικόνες, πως αλλάζεις την φυσική παρουσία του άλλου που σου λείπει τόσο πολύ, πως γυρνάς σελίδα όταν δεν έχεις γράψει ακόμα το τέλος στην παλιά;

Δεν τα καταφέρνω. Δεν θα τα καταφέρω ποτέ.

Μου λείπεις εσύ.

Δεν θέλω άλλον, δεν θέλω παρέα, δεν θέλω χρόνο, δεν θέλω καινούργιο σπίτι, δεν θέλω να κάνω υπομονή να σταματήσει ο πόνος, δεν θέλω παρηγοριά ούτε συμβουλές. Τα δοκίμασα όλα. Δεν πιάνει τίποτα. Τίποτα δεν γεμίζει το κενό σου.

Θέλω εσένα. Έχω ανάγκη από εσένα, την μυρωδιά σου, την αγκαλιά σου ακόμα και τα νεύρα σου. Πονάει η καρδιά μου και τρέμει το σώμα μου από την απουσία σου. Ξαπλώνω εκεί στα πατώματα του σπιτιού μας και ψάχνω τρόπους να μην αφήσω το μυαλό μου να τρελαθεί.

Γύρνα αγάπη μου.

Έξω από την πόρτα, εκεί στο χαλάκι, είναι τα κλειδιά. Εκεί που τα έκρυβα πάντα για να τα βρεις όταν ξεχνούσες τα δικά σου.

Έλα, αγάπη μου, άνοιξε την πόρτα του σπιτιού μας και ας τα όλα πίσω. Έλα μία ακόμα φορά και στο υπόσχομαι, δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις ποτέ ξανά.

Λάθη, θυμοί, λόγια όλα μοιάζουν τόσο μικρά μπροστά στην απουσία σου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς εσένα. Ένα μόνιμο άσθμα έχει καρφωθεί στο στήθος μου από την μέρα που έκλεισε η πόρτα πίσω σου.

Σε περιμένω να την ξανανοίξεις.

Είσαι το μόνο φάρμακο που μπορεί να με γιατρέψει. Τώρα και για πάντα.

Απλά γύρνα!