Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Λένε πως η ζήλια είναι το αλατοπίπερο στον έρωτα, εκείνο το απαραίτητο συστατικό που δίνει ένταση στη σχέση και μας κρατάει σε εγρήγορση. Η ζήλια, λένε, είναι απόδειξη αγάπης. Δείχνει ενδιαφέρον, επιθυμία, έρωτα. Ή μήπως όχι;
Η ζήλεια παρουσιάζεται συχνά χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε. Θυμίζει ένα μικρό διαβολάκι που κρύβεται σε μια γωνιά του μυαλού μας, παρατηρεί τη σχέση μας και σιγά σιγά αρχίζει και σχολιάζει και μας βάζει ιδέες, που υπό άλλες συνθήκες ούτε που θα μας περνούσαν από το μυαλό. Μας δημιουργεί ανησυχίες και αναστατώνει τη σχέση μας, και σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί ακόμα και να την καταστρέψει.
Όμως γιατί άραγε ζηλεύουμε; Που είναι η εμπιστοσύνη που υποτίθεται ότι είναι ο θεμέλιος λίθος για κάθε σχέση; Τι είναι αυτό που μας κάνει καχύποπτους; Και τελικά πώς λειτουργεί η ζήλεια σε μια σχέση; Σαν ένεση τονωτική ή σαν δηλητήριο;
Δύσκολο να γενικεύσουμε. Για κάποιους η ζήλεια είναι απόδειξη αγάπης και πάθους, για άλλους πάλι είναι απόδειξη κτητικότητας και ανασφάλειας. Άλλοτε είναι σύμμαχος του έρωτα κι άλλοτε ο μεγαλύτερος εχθρός του.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μια μικρή δόση ζήλιας αναζωογονεί τη σχέση και αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον κι απ’ τις δύο πλευρές. Μια μικρή δόση ζήλιας όταν εκφράζεται με τρόπο ισορροπημένο μπορεί να ανάψει το πάθος και να ξαναζωντανεύσει την αφοσίωση, μπορεί να προσφέρει μια εγωιστική ικανοποίηση και να προκαλέσει εκ νέου την προσοχή και το ενδιαφέρον. Μπορεί να μας θυμίσει ότι σε μια σχέση κανείς δεν είναι δεδομένος και να μας κάνει να δούμε με ανανεωμένο ενδιαφέρον το σύντροφό μας και να προσπαθούμε να τον κατακτούμε κάθε στιγμή. Μπορεί να μας κάνει λιγότερο απερίσκεπτους και αδρανείς και να μας προκαλέσει να βελτιωθούμε κα να εξελιχθούμε μέσα στη σχέση. Μπορεί να μας κινητοποιήσει να κρατήσουμε αμείωτο τον έρωτα, βρίσκοντας διαρκώς νέους τρόπους επικοινωνίας με το σύντροφό μας και αποφεύγοντας έτσι τη ρουτίνα.
Συχνά όμως η ζήλια λειτουργεί σαν τροχοπέδη της αγάπης. Μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι και προκαλεί αναταραχές, οδηγεί σε συγκρούσεις και μερικές φορές μπορεί να γίνει ακόμα και η αφορμή για να χωρισμό. Σ’ αυτή την περίπτωση τα αίτια είναι βαθύτερα. Η ζήλια δε δείχνει μόνο έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στο σύντροφό μας αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση που συχνά μας κάνει να βλέπουμε κινδύνους εκεί που δεν υπάρχουν και ο φόβος της απόρριψης μας προκαλεί ανασφάλεια και ζήλια. Γινόμαστε καχύποπτοι και αρχίζουμε να τσεκάρουμε την κάθε κίνηση, την κάθε κουβέντα, ψάχνοντας για κρυφά νοήματα και καλά κρυμμένα μυστικά. Αντί να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε στιγμές με το σύντροφό μας κάνουμε τους ντετέκτιβ προσπαθώντας να βρούμε σημάδια απιστίας, με αποτέλεσμα να προκαλούμε και στους δύο εκνευρισμό και να δηλητηριάζουμε την σχέση μας με επώδυνα και αρνητικά συναισθήματα.
Η αλήθεια είναι πως μια μικρή δόση ζήλιας είναι αναπόφευκτη σε μια σχέση. Όσο δεμένο και να είναι το ζευγάρι, όσο καλή επικοινωνία και να έχει, όση εμπιστοσύνη κι αν υπάρχει, κάποια στιγμή θα νιώσουν εκείνα τα γνωστά τσιμπηματάκια της ζήλιας και θα κινητοποιηθούν να δουν τι συμβαίνει. Φυσιολογικό και αναμενόμενο, αρκεί να μην ξεφύγει απ’ τα όρια της λογικής και μπει στη σφαίρα του παραλόγου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δίνουμε περισσότερη προσοχή στον άνθρωπό μας και αφήνουμε τη ζήλεια στη σωστή δόση απλά να δώσει μια πικάντικη γεύση στη σχέση μας.
Όταν όμως η ζήλια ξεφεύγει από τα όρια και γίνεται υπερβολική και συχνά παράλογη, τότε αναμφίβολα είναι ψυχοφθόρα και προκαλεί και στους δύο συντρόφους αρνητικά συναισθήματα. Ο ένας είναι καχύποπτος και αμφισβητεί τα πάντα, ο άλλος νιώθει εγκλωβισμένος, καταπιεσμένος και συχνά αδικημένος, καθώς καλείται να απολογηθεί για πράξεις που δεν έκανε. Αποτέλεσμα; Το ζευγάρι σταδιακά απομακρύνεται, καθώς κανείς από τους δύο δεν είναι ικανοποιημένος από τη σχέση του. Η ζήλια σιγά σιγά τους δηλητηριάζει και τους οδηγεί σε συναισθήματα και καταστάσεις που συχνά δε μπορούν να διαχειριστούν σωστά και στο τέλος το χάσμα μεταξύ τους είναι αγεφύρωτο.
Ζήλεια λοιπόν, ναι, γιατί όχι; Αλλά με μέτρο! Μονάχα τόσο όσο χρειάζεται για να νιώσουμε επιθυμητοί και ερωτεύσιμοι και να στραφούμε με ανανεωμένο ενδιαφέρον στον άνθρωπό μας, όχι για να τον ανακρίνουμε αλλά για να τον κατακτήσουμε ξανά από την αρχή. Μονάχα τόσο όσο χρειάζεται για να μη ρουτινιάσουμε. Μονάχα τόσο όσο χρειάζεται για να είναι τονωτική ένεση στη σχέση μας.
Η υπερβολική δόση είναι πάντα δηλητήριο και τις περισσότερες φορές οδηγεί στο χωρισμό.
