Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Ημέρα Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου.
Ταξιδεύω προς την πόλη της καρδιάς μου, την πόλη που κρατά τα καλύτερα και πιο διδακτικά χρόνια της ζωής μου, την Κομοτηνή. Εξεταστική. Ένα τελευταίο μάθημα για το πτυχίο μου και το άγχος είναι περίσσιο. Είμαι στο λεωφορείο, μόλις ξεκίνησε και δέκα ώρες διαδρομής ανοίγονται μπροστά μου.
Κλασσικά, ικανοποιώντας τον παρατηρητικό και περίεργο εαυτό μου χαζεύω έξω από το παράθυρο – πάντα κάθομαι παράθυρο! Η διαδρομή είναι κουραστική μα πάντα απολαυστική. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, μου συνέβη αυτή τη φορά, σε αυτό το ταξίδι, αν κι έχω ταξιδέψει – ούτε εγώ δεν θυμάμαι πόσες – πολλές φορές.
Κοιτώντας, λοιπόν, τις μικρές κωμοπόλεις και τα χωριά που περνάμε κάθε φορά περιφερειακά, το μάτι μου στεκόταν για λίγο – όσο προλάβαινα – σε κάθε σπίτι, σε κάθε σκεπή, σε κάθε μικρό μπαλκόνι. Και ξάφνου μια αίσθηση αισιοδοξίας ένιωσα να κατακλύζει το μυαλό και την καρδιά μου. Σκέφτηκα σε μια τόση δα στιγμή κάτι που δεν είχα αναλογιστεί ποτέ, αν και είναι τόσο αυτονόητο!
Η ώρα πλέον είναι μία το μεσημέρι, κάποια μητέρα περιμένει το μικρό της να γυρίσει από το σχολείο, κάποιος τηλεφωνεί στη σύζυγό του για ένα απλό «σ’ αγαπώ» κι αυτή χαμογελάει, κάποιος παππούς επιστρέφει σπίτι μαζί με την εγγονή του που του διηγείται απίστευτες ιστορίες παιδικής φαντασίας, κάποιος δίνει μάχη για τη ζωή του σε ένα ψυχρό νοσοκομείο, κάποιος κλαίει από θρήνο, θλίψη, οργή ίσως όμως και χαρά, κάποιος βλέπει το λεωφορείο μου να περνά.
Παράλληλα με τη δική μου και τη δική σου ζωή συμβαίνουν εκατομμύρια άλλες. Παράλληλα με τη δική μου και τη δική σου χαρά, θλίψη, απογοήτευση, αγωνία, ευτυχία συμβαίνουν τόσες κι άλλες τόσες! Είμαστε όλοι μας βυθισμένοι στο μικρόκοσμό μας και πάντα σκεφτόμαστε τόσο εγωιστικά πως «μόνο σε εμένα συμβαίνουν αυτά». Πόσο χαζός είναι ο άνθρωπος τελικά;
Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, παλεύουμε, αγωνιζόμαστε, καταφέρνουμε, δημιουργούμε ή και καταστρέφουμε ως κρίκοι της ΙΔΙΑΣ αλυσίδας! Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς ότι είσαι μόνος, ξανασκέψου το! Αν πονάς, σκέψου και παρηγορήσου πως σίγουρα κάπου πονούν κι άλλοι την ίδια στιγμή κι ο πόνος θα κοπεί στα δυό. Αν γελάς, συλλογίσου πως γελούν κι άλλοι μαζί με εσένα και διπλασίασε έτσι τη χαρά. Με αυτόν τον τρόπο θα νιώσεις μέλος της πιο όμορφης ομάδας, της ανθρωπότητας!
Ως μέλος μιας ομάδας, βέβαια, εκτός από το δικαίωμα της συμμετοχής κι ό,τι αυτό απλόχερα σου προσφέρει, έχεις και υποχρεώσεις, απαραίτητες για να εξελίσσεται η ομάδα αυτή! Βοήθα όταν θλίβεσαι και μοιράσου όταν γλεντάς! Αυτό είναι το μυστικό! Αν κάνεις τον άλλον ευτυχισμένο, σου εγγυώμαι πως θα γίνεις κι εσύ! Ο συνάνθρωπος – και συμπαίκτης σου σε αυτήν την ομάδα – είναι ο καθρέφτης σου! Αγάπα τον, βοήθησέ τον και θα βρεθεί και η δική σου σωτηρία. Δώσε το χέρι σου κι ένα άλλο θα απλωθεί και για εσένα, ότι δώσεις θα λάβεις, έτσι δεν λένε;
Και καθώς οι σκέψεις αυτές αποτυπώνονταν σε ένα κομμάτι χαρτί, το λεωφορείο συνέχισε την πορεία του προς το βορρά και η ζωή συνέχισε να πηγαίνει μπροστά. Κι αυτό να το θυμάσαι, η ζωή πάντα συνεχίζεται!