Πόσο σου πήρε να μ’αντικαταστήσεις σε ξένα κρεβάτια;

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Ποια ήταν η τελευταία φορά;
Η τελευταία φορά που με αναζήτησες, ποια ήταν;
Η τελευταία φορά που φώναξες τ’όνομά μου στον ύπνο σου, ποια ήταν;
Η φορά εκείνη που μελαγχόλησες για μένα,
που αισθάνθηκες άσχημα,
που στεναχωρήθηκες για να μη με στεναχωρήσεις,
ποια ήταν;
Πότε ένιωσες ότι σου λείπω;
Πότε σου έλειψα, πες μου γαμώτο..
Πότε ταξίδεψες με τη σκέψη σου, κοντά μου;
Πότε, πες μου..
Πόσο καιρό άντεξες χωρίς τις λέξεις μου;
Δίχως «Σ’αγαπώ»,
δίχως εκείνο το «Μου λείπεις..»,
πόσο καιρό άντεξες;
Πόσο σου πήρε να μ’αντικαταστήσεις στ’άσπρα σου σεντόνια;
Πόσο καιρό σου πήρε να “χτίσεις” το μέλλον σου πάλι;
Πόσες νύχτες σε ξένα κρεβάτια;
Απάντησέ μου γαμώτο..
Πόσο με ήπιες,
πόσο με κάπνισες,
πόσο με χόρεψες,
πόσο με αναθεμάτισες;
Πόσα μερόνυχτα μαζεύτηκες στη σιωπηλή γωνιά σου;
Πόσα από δαύτα, μίλαγες στον εαυτό σου για μένα;
Πόσα μίλαγες στο ποτήρι σου;
Πόσα χαμόγελα, χαράματα, δίχως λόγο και αιτία, πόσα;
Τ’όνομά σου.. Τ’όνομά σου, πόσες φορές το ταίριαξες δίπλα στο δικό μου;
Πόσες από δαύτες σου φάνηκε αταίριαστο, πόσες;
Τό‘βαλες κάτω ή ακόμη; Με ξεπέρασες;
Γιατί εγώ δεν τό‘βαλα.. ούτε σε ξεπέρασα ακούς;
Έχω τόσο θυμό μέσα μου..
Για όλες εκείνες τις φορές που σε ήθελα,
εκείνες τις φορές που σε πάλεψα,
εκείνες τις φορές που σε έκλαψα,
εκείνες τις φορές που σε μάζεψα κομμάτια και σε γύρισα σπίτι.
Έχω τόσο θυμό..