Γράφει η Σοφία Δέδε
Οι οικογένειες έχουν αλλάξει πολύ από αυτό που θυμίζει την παραδοσιακή οικογένεια.
Γονείς που δουλεύουν σε εξαντλητικούς ρυθμούς για να προλάβουν όλες αυτές τις υποχρεώσεις που δημιουργούνται από την νέα τάση των πραγμάτων. Παιδιά που από μικρή κιόλας ηλικία καταπιάνονται σε πολλές δραστηριότητες. Τεχνολογία που εισβάλει σε κάθε σπιτικό με την μορφή Android , iPhone, iPad, Playstation και δίνει την εικονική ηρεμία, ησυχία σε όλα τα μέλη της οικογενείας μετά από μια κουραστική ήμερα.
Δεν υπάρχει κοινός χρόνος. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Δεν υπάρχει χρόνος για μαγείρεμα και για συγκέντρωμα της οικογενείας γύρω από ένα τραπέζι.
Το «θέλω» του ακούστηκε σαν κεραυνός.
«Θέλω να τρώμε όλοι μαζί», είπε ο άντρας μου.
Ένα θέλω που όσο εξαντλητικό ήταν στην αρχή τόσο αγαπημένο έγινε.
Με τα χρόνια η συνήθεια έγινε ανάγκη.
Συγκεντρωνόμαστε την ώρα που μας εξυπηρετεί όλους, μεσημέρι ή βράδυ και συμμετέχουμε στο στρώσιμο και στο μάζεμα του τραπεζιού.
Είναι η ώρα που όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές απομακρύνονται και κλείνουν. Είναι η στιγμή που ο ένας έχει απέναντι του τον άλλο. Η στιγμή της ημέρας που ενώνονται οι καθημερινότητες όλων των μελών, λέγοντας τα νέα. Άλλες φορές καλά, άλλες πάλι άσχημα. Κατά την διάρκεια του φαγητού όλοι έχουν τον χρόνο τους.
Όλοι θα μιλήσουν για αυτό που τους απασχολεί, για κάτι νέο που θέλουν να κάνουν. Υπάρχουν συμφωνίες, υπάρχουν διαφωνίες.
Το τραπέζι είναι το μέρος εκείνο, που το παιδί θα έχει το χρόνο να καθρεφτιστεί στο γονιό του και να μάθει από αυτόν, καθώς και ο γονιός να καθρεφτιστεί στο παιδί του και να κατανοήσει πως μπορεί να γίνει καλύτερος.
Είναι Κυριακή και ετοιμάζουμε το μεσημεριανό τραπέζι. Ο άντρας μου με τον γιο μου ψήνουν στην αυλή και εγώ έχω αναλάβει τα υπόλοιπα καλούδια.
Από το παράθυρο τους παρατηρώ.
Ο μπαμπάς διδάσκει στον γιο του την τέχνη του ψησίματος και ο μικρός πότε βοηθάει, πότε παίρνει θλιμμένες φατσούλες του τύπου «άντε ρε μπαμπά να τελειώνουμε», πότε προσπαθεί να βγάλει το κρέας με την τσιμπίδα. Θυμώνουν. Γελάνε.
Κάθε τόσο έρχονται μέσα μου δίνουν ένα μεζεδάκι στο στόμα, με ρωτούν αν είναι νόστιμο, και άλλες τόσες φόρες θα βγω και εγώ γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ στα χαχανητά τους.
Αυτό για μένα είναι ο ορισμός του οικογενειακού τραπεζιού. Όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν το ρόλο τους και την χρησιμότητα τους.
Όλοι μαζί, όχι από υποχρέωση αλλά από πραγματική επιθυμία.
