Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
«Ψάχνω το άλλο μου μισό» μου λέει η φίλη μου κι εγώ γελάω.
Θυμώνει και με κοιτάει με αυτό το ερωτηματικό «γιατί».
Γιατί πρέπει να ψάχνεις το άλλο σου μισό;
Και ποιος σε έχει κάνει να πιστέψεις πως είσαι μισός άνθρωπος που αναζητά ένα άλλο μισό για να γίνει ολόκληρο;
Και γιατί να μην είσαι ένας ολόκληρος άνθρωπος, με όλα εκείνα τα στοιχεία που έχεις μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια της ζωής σου;
Γιατί να μην είσαι ένας ατελής άνθρωπος, με ελαττώματα, προτερήματα, πάθη, λάθη, έρωτες και αμαρτίες;
Γιατί να μην είσαι ένας άνθρωπος με μπαγκάζια από το παρελθόν σου;
Γιατί κάθε φορά που μπαίνει το νέο και άφθαρτο στην ζωή σου προσπαθείς να ακυρώσεις κομμάτια του συνόλου σου και να τα ταιριάξεις με κομμάτια του άλλου απόλυτα και ολοκληρωτικά;
Και τι έγινε αν δε μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, οι ίδιες ταινίες και οι ίδιοι προορισμοί;
Το μόνο που αρκεί είναι να είσαι κι εσύ διατεθειμένος να περπατήσεις μαζί μου στις διαδρομές μου και να μου δείξεις το δρόμο για τις δικές σου.
Είμαστε ολόκληροι, με ρωγμές και σπασίματα, με σκιές και χρώματα. Φτιαγμένοι από τις στιγμές που πέρασαν από πάνω μας κι από εκείνες που ζητάει η ψυχή μας να έρθουν.
Κι όταν σε συναντήσω, σαν ολόκληρη θέλω να με δεις.
Όχι σαν μισή.
Ούτε σαν τέλεια και ιδανική.
Δεν υπάρχουν τέλειοι και ιδανικοί άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που επιβίωσαν παρ’ όλ’ αυτά.
Κι εγώ σαν ολόκληρο θέλω να σε δω. Δεν θέλω να γίνω ούτε η κόλλα να ενώσει τα κομμάτια σου ούτε το υλικό που θα γεμίσεις τα κενά σου.
Θέλω να είμαι δίπλα σου όταν θα μαζεύεις τα κομμάτια σου. Και θέλω να είμαι συνταξιδευτής σου όταν θα ψάχνεις με τι θα γεμίσεις τα κενά σου.
Θέλω να μαζεύεις τα λευκά βότσαλα και να μαζεύω τα μαύρα.
Θέλω να μαθαίνω από σένα και να σου μιλάω για τις εικόνες που με στιγμάτισαν στο διάβα μου.
Θέλω να σου μιλάω για το παρελθόν και να φτιάχνουμε μικρά μικρά ταξίδια για «μετά».
Δεν είμαι μισή και ατελής. Είμαι ολόκληρη και σαν ολόκληρη θέλω να στέκομαι μπροστά σου.
Με όλα εκείνα που μπορείς να αγαπάς και να μισείς πάνω μου. Κι αυτά που μισείς, να είναι τελικά αυτά που αγαπάς πιο πολύ.
Δε θέλω να ξεφορτώνω τα μπαγκάζια μου πριν σε συναντήσω. Θέλω να έρχομαι μπροστά σου χωρίς μανδύα.
Δε θέλω να κρύβεις τις γρατζουνιές σου. Θέλω να τις αφήνεις εκτεθειμένες, αμακιγιάριστες.
Είμαι ολόκληρη και περπάτησα σε κακοτράχαλους δρόμους για να φτάσω εδώ. Και δεν θα αφήσω να τεμαχιστώ μπροστά σου για να γίνω αποδεκτή.
Θέλω να μπορώ να ζω μέσα στην ζωή σου, όχι να ζω παρασιτικά μέσα της.
Θέλω να μιλάμε και να συνεννοούμαστε στην ίδια διάλεκτο. Την ίδια γλώσσα την μιλάμε, αλλά να καταλαβαίνουμε την ίδια διάλεκτο, ακόμα πιο πολύ, εκείνη της σιωπής.
Μεγαλώσαμε και έχοντας πια καβατζώσει τα 40, δεν χρειάζεται να μιλάμε 20 ώρες το 24ωρο, ούτε να είμαστε κι οι δυο μες την καλή χαρά.
Δε θέλω τα προβλήματά σου να τα αφήνεις στην εξώπορτα.
Θέλω να τα φέρνεις μέσα και αν βρεις τις λέξεις να μου τα πεις.
Αν δεν τις βρεις θα μείνω με την σιωπή σου κι αυτό δεν θα με πληγώνει.
Θέλω να μπεις στην ζωή μου με όλα όσα κουβαλάς, γιατί κάθετί από αυτά, σε έφερε σήμερα μπροστά στην πόρτα μου.
Κι όλα όσα κουβαλάω, καθένα από αυτά, με έφερε στο ίδιο σημείο, την ίδια στιγμή και έτοιμη να σου ανοίξω την πόρτα και να μπεις.
Ολόκληρος.
LoveLetters
