Τελικά οι μεγάλοι έρωτες φοράνε νυφικό;

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου 

Μακρύ, ολόλευκο από δαντέλα και μεταξωτό σατέν.
Έτσι όπως αρμόζει στις πριγκίπισσες.
Αρχοντικό φόρεμα για μια βραδυά βγαλμένη απ’ τα παραμύθια.

Το ψηλό λεβεντόκορμο παλικάρι που μένει έκθαμβο καθώς βλέπει το κορίτσι του να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας.
Σαν χαζός την κοιτάει θαμπωμένος από την απαράμιλλη ομορφιά.

Ομορφιά λιτή, απλή, γνήσια, χωρίς ψεύτικα φιασίδια.
Αυθεντική λάμψη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και λαμποκοπά στα μάτια.

Τα χέρια ενώνονται, τα χείλη σμίγουν, το ίδιο κι οι ζωές.

Αλήθεια, οι μεγάλοι έρωτες φοράνε νυφικό;
Κι αν φοράνε, διαρκούν οι ζωές ενωμένες;

Ο,τι μας ενώνει, μπορεί να μας χωρίσει;
Ποιoς άραγε και γιατί εγκαταλείπει την κοινή πορεία, να ακολουθήσει τι;

Οταν το εμείς δεν στέκει δυνατό να ενώσει τα δύο εγώ, ο εγωισμός κινεί τα νήματα και δείχνει το αδιέξοδο.

Αλήθεια πόσα ζευγάρια δε χώρισαν ξαφνικά, γρήγορα, ψάχνοντας τα γιατί…

Λένε πως δεν σταματά η αγάπη, αλλά η ροή της αγάπης.

Μπορεί τελικά να φοράνε νυφικό οι μεγάλοι έρωτες;
Μπορεί και να τελειώνουν αν δεν γεφυρώσουν στην αγάπη;
Κι εκείνο το νυφικό που έκανε τότε πρεμιέρα, τι το κάνεις μετά;

Σε τι μετουσιώνεις αυτή τη διαδρομή;

Φτερά ολόλευκα, καμωμένα από δαντέλα και μεταξωτό σατέν, φορεμένα στην πλάτη για ταξίδια ζωής με αφετηρία εκείνη την εμπειρία.

Οι μεγάλοι έρωτες και νυφικό φοράνε και μεγάλοι παραμένουν!

Και φτερά βγάζουν και πετάνε για εκεί όπου είναι προορισμένοι να πάνε, για εκεί όπου ανήκουν.

Για πού;
Μα, για τον παράδεισο!