Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Καίω το τώρα μου.
Το καίω.
Με εξαρτήσεις που μου μπλοκάρουν το μυαλό.
Λειτουργώ θολωμένα.
Χωρίς γιατί.
Χωρίς πολλά λόγια.
Τώρα τελευταία έχω ξεχάσει.
Σαν να μην έμαθα ποτέ να μιλάω.
Σιωπώ.
Πού και πού παρατηρώ.
Αλλά είναι για λίγο.
Ακούω.
Και μέσα μου νιώθω ένα βάρος να μου πλακώνει το στήθος κάθε μέρα πιο πολύ.
Είμαι εδώ μα λείπω.
Απομακρύνομαι σιγά σιγά απ’ όλους και απ’ όλα.
Χωρίς να έχω προορισμό.
Δίχως να ξέρω που θέλω να πάω και τι να κάνω.
Αυτοκαταστρέφομαι..
Δηλώνω παρουσία μα λείπω.
Μέσα μου λείπω.
Μου λείπω.
Κάπου ξέχασα εκείνο το κομμάτι μου που εκφράζεται, που ζει και αισθάνεται.
Κάπου με ξέχασα.
Και δεν μπορώ να θυμηθώ που.
Κάπου με έχασα.
Και δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο.
Κάπου με πέθανα.
Και δεν μπορώ να θυμηθώ από πότε.
Γλιστράω στις σιωπές μου.
Κρύβομαι, κλείνοντας μάτια και αυτιά.
Νομίζω ονειρεύομαι μα κάνω όνειρα δίχως ουσία.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί κάπου με έχασα.
Και δεν μπορώ να θυμηθώ που.
Κάπου με ξέχασα.
Κάπου με έθαψα.
