Ο άνθρωπος που βλέπεις απέναντί σου να σου χαμογελά..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου

Ο άνθρωπος που βλέπεις να σου χαμογελάει το πρωί λέγοντάς σου καλημέρα, δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα δικά του.
Εκείνος ο άνθρωπος που σου απλώνει το χέρι και σου λέει “έλα, σήκω”, έχει βρεθεί πολλές φορές κατάχαμα και ξέρει να το αναγνωρίζει, ακόμα και χωρίς να σε δει πεσμένο.
Εκείνος ο άνθρωπος που θα καθίσει, θα σε ακούσει, θα σου δώσει χώρο και χρόνο από την ζωή του, δεν είναι αργόσχολος.
Είναι ένας άνθρωπος που νοιάζεται και έμαθε να κάνει μαγικά με το χρόνο και να τον δημιουργεί για εκείνους που θέλει.
Ο άνθρωπος που σου αφήνει χαραμάδες να μπεις και να δεις τη ζωή, τις πληγές και τις ρωγμές του, δεν είναι “αφελής”.
Τα έχει όμως τόσο καλά με τον εαυτό του (πια) που δεν έχει πρόβλημα να σε αφήσει να κοιτάξεις τα σημάδια που του άφησε η ζωή του.
Ο άνθρωπος που ακούς να γελά δυνατά, δεν έχει τα προβλήματά του λυμένα.
O άνθρωπος που βλέπεις απέναντί σου με τα μάτια να λάμπουν, έχει πονέσει, έχει προδοθεί, έχει απατηθεί, έχει μείνει χωρίς μία στην τσέπη.. όπως κι εσύ!!
Είναι απλά ένας άνθρωπος που επέλεξε να απορρίψει τη μιζέρια.
Είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε στο πρόσωπό του να σχηματίζεται το χαμόγελο.
Είναι ένας άνθρωπος τόσο γενναίος που είναι περήφανος για τα δάκρυά του γιατί όταν θα τα αφήσει να κυλήσουν είναι αληθινά κι όχι ένα θεατρινίστικο ψευτόκλαμα.
Ο άνθρωπος που κοιτάς απέναντί σου δεν διαφέρει από εσένα σε πολλά.
Έχει παρόμοιους προβληματισμούς, φόβους, πόνους, ανασφάλειες, αμφιβολίες…
Κάποιος του λείπει, κάποιον ζητά, κάποιον θέλει..
Όμως έχει επιλέξει να απέχει από τη μιζέρια, από την κλάψα και την (αυτό)λύπη.
Έχει επιλέξει να λέει “καλημέρα” και να πατάει γερά στη γη..
Να χαμογελάει και να βγάζει τη γλώσσα στις αναποδιές..
Να κοιτάει τα σύννεφα και να ψάχνει να βρει εκείνο το ουράνιο τόξο που στο τέλος του έχει κρυμένο το χαμένο θησαυρό.
Είναι εκείνος, που τολμά και σηκώνεται κάθε μέρα, να κερδίσει τη μάχη με τη ζωή κι όχι απλά να επιβιώσει.
Βλέπεις τη διαδρομή “παράδεισος” – “κόλαση” την έχει κάνει αμέτρητες φορές κι έμαθε καλά τα κατατόπια και στις δυο μεριές.
Είναι εκείνος, που με το χρόνο του, τα συναισθήματά του, τη δοτικότητά του, είναι γεναιόδωρος..
Κιμπάρης που λέγανε κάποτε.
Γιατί φίλε μου, ότι τσιγκουνεύεσαι το χάνεις..
Γι’αυτό σου λέω..
Σήκω, χαμογέλα, προχώρα, δώσε.
Τίποτα δεν είναι εύκολο μέχρι να το ζήσεις και να το αφήσεις πίσω σου..
Και να θυμάσαι.. στο τέλος του ουράνιου τόξου.. υπάρχει πάντα εκείνος ο θησαυρός που σε περιμένει να τον ανακαλύψεις!