Να είσαι γυναίκα, όχι γυναικούλα

Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη

Γυναίκες και γυναίκες διασχίζουν τους δρόμους καθημερινά, τόσο όμοιες στην ψυχοσύνθεση και στην προσωπικότητα τους, μα τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη. Ιερά πλάσματα είμαστε, πολύμορφα, διαθέτουμε πολλούς ρόλους, τόσες πολλές πτυχές. Ανεξάρτητες, αυτόνομες, χαρισματικές, ευαίσθητες, δυναμικές, ικανές να σηκώσουμε στην πλάτη μας όλα τα βάρη τούτου του κόσμου. Μπορούμε να δίνουμε ζωή με εκείνη την πολύτιμη ευλογία μας και χτίζουμε ένα σύμπαν από την αρχή με την μοναδική μας δύναμη.

Υπάρχει όμως και μια αθέατη πλευρά της γυναικείας φύσης. Υπάρχουν γυναίκες που δεν γνωρίζουν την πολύτιμη αξία τους, που δεν αισθάνονται την δύναμη τους. Είναι εκείνες οι γυναίκες που ξοδεύονται. Ξοδεύονται σε κρύες αγκαλιές και τις ακουμπάνε χέρια που δεν έχουν τίποτα ουσιώδες να προσφέρουν στον κόσμο τους. Ξοδεύονται για να μην μείνουν μόνες ή για να τονώσουν εφήμερα την σημαντικότητα από εκείνο το “εγώ” τους. Υπάρχει αυτό το ασθενικό “εγώ”, το πληγωμένο ίσως “εγώ”, που κρύβει πίσω του όλη την ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Κρύβεται πίσω από μια μάσκα σπατουλαρισμένη με τεράστια στρώματα make up, τόσο που χάνονται τα χαρακτηριστικά, από χοντρές γραμμές eyeliner μαύρου χρώματος, όμοιο με το σκότος της ψυχής τους και κατακόκκινα χείλη, τα οποία σπαταλούν κενά φιλιά δίχως την παρουσία συναισθήματος, από επιβεβαίωση και όχι από συνειδητή επιλογή.

Σταμάτα να ξοδεύεσαι, φιλενάδα. Να είσαι ακριβή, να μην σε ακουμπάει ίχνος φτήνιας πουθενά, ούτε στην συμπεριφορά, ούτε στα λόγια μα μήτε και στις πράξεις. Να είσαι εκλεκτική, να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από εκείνο της αξίας και της φύσης σου. Να μην φοβάσαι την μοναξιά, μα να την κάνεις κτήμα σου και να μάθεις από εκείνη. Να μάθεις να περιμένεις, να έχεις πίστη και υπομονή, πίστεψε πως η ζωή θα σου φέρει το καλύτερο. Να μην ανακατεύεσαι με τον συρφετό, αλλά να ξεχωρίζεις από την λάμψη σου, για την μοναδικότητα του είναι σου και για όλα τα πηγαία που εκπέμπεις.

Μάθε να εκτιμάς τον εσωτερικό σου κόσμο, να μην τον παραμελείς. Μην εστιάζεις την φροντίδα μόνο σε μαλλιά, νύχια και αποτριχώσεις. Πέτα το ενισχυμένο σουτιέν και ενίσχυσε τις σκέψεις σου, αγόρασε βιβλία θα θεμελιώσουν τις απόψεις σου, που θα διευρύνουν τους ορίζοντες σου, το πνεύμα και την κριτική σου γνώση. Στάσου στον καθρέφτη και πες στον εαυτό σου όλα εκείνα που έχει ανάγκη να ακούσει, μάλωσε τον, βρίσε τον αν χρειαστεί, κατηγόρησε τον, μα στο τέλος δώσε του ένα χάδι, ένα χαμόγελο και ένα μεγάλο φιλί.

Αποφάσισε να πετάξεις όλες τις μάσκες σου, μην εθελοτυφλείς, σε σένα να λες πάντα την αλήθεια, έχεις πολλές μάσκες και το ξέρεις. Αποφάσισε να δώσεις στον εαυτό σου όλη εκείνη την αγάπη που χρειάζεται, αυτή που του έχεις στερήσει. Πέτα τα ψεύτικα μαλλιά, τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα ψεύτικα νύχια και σκέψου μόνο ένα πράγμα, πως εκείνος που θα σε αγαπήσει θα το κάνει για αυτό που πραγματικά είσαι… ακόμα και για εκείνα τα λακάκια στο πρόσωπο απ ΄ την ακμή, ακόμα και για την κυτταρίτιδα που απέκτησες τρώγοντας παραπάνω σοκολάτα στην συναισθηματική σου φόρτιση.

Nα είσαι όμορφος άνθρωπος, το σκέτο όμορφος δεν το αγάπησε κανείς πραγματικά. Φρόντισε την ψυχή σου περισσότερο από την εξωτερική σου εμφάνιση και πάψε να κυνηγάς το τέλειο, να είσαι γυναίκα αληθινή και όχι τέλεια.

Σταμάτα να πιστεύεις σε κούφια λόγια, αυτά τα λόγια που τονώνουν το “εγώ” σου, μα σαν ο εφήμερος μνηστήρας αποχωρήσει απ΄ την κλίνη η καρδιά σου μένει μόνη, βουλιάζοντας στη θλίψη και στη μοναξιά. Να απαιτείς, να διεκδικείς, να μην σκύβεις το κεφάλι αλλά ούτε να περπατάς με την μύτη ψηλά. Να είσαι ανεξάρτητη δίχως να κρέμεσαι από κανένα. Να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, να μην επαιτείς συμπεριφορές, στιγμές και αισθήματα, μα να τα διεκδικείς και να τα κερδίζεις επάξια με μάχες.

Μην προσκυνάς κανένα πορτοφόλι, μη θαμπώνεσαι από γυαλιστερά αμάξια και ακριβά κοστούμια γιατί ότι λάμπει δεν είναι και χρυσάφι, μα να θες κοντά σου ανθρώπους ακριβούς στην ψυχή και στην συμπεριφορά και στα αισθήματα. Μην κάνεις εκπτώσεις, να μη δέχεσαι εκούσια και ακούσια μέτρια πράγματα, χλιαρές σχέσεις και συναναστροφές, μα να φωνάζεις “όλα ή τίποτα, μωρό μου” και ας σπας τα μούτρα σου κι ας βιώσεις εγκατάλειψη και πόνο. Εκείνη την ώρα να σηκώνεσαι να τινάζεις από πάνω σου κάθε τι σκάρτο και περιττό και να λες “με γειά μου και με χαρά μου”.

Να δέχεσαι μόνο πράξεις αντρίκιες, καθαρές, λουσμένες με ντομπροσύνη αντρών παλαιάς κοπής και να μάθεις να προχωράς φιλενάδα, να μην μένεις εκεί που δεν έκαναν τίποτα για να σε κρατήσουν, εκεί που δεν σε σέβονται και δεν σε εκτιμούν. Να φεύγεις μακριά από όλα αυτά που σου θανατώνου την ψυχή, να προχωράς δίχως να λυγίζεις, δίχως να ρίχνεις ματιά πίσω γιατί άτομα λουσμένα με όλο το μηδενισμό του κόσμου δεν σου αξίζουν.

Να δέχεσαι μόνο λόγια που συνοδεύονται από έργα, όχι από εκείνα τα καταναγκαστικά, αλλά γεμάτα έρωτα, πάθος, αγάπη, σεβασμό και δημιουργία μοναδικών στιγμών. Να δίνεσαι δίχως να σκορπάς τον εαυτό σου κι αν ξοδευτείς, ξοδέψου μόνο για αυτές τις αγκαλιές που το αξίζουν.
Για εκείνη την αγκαλιά που δεν θα σε κάνει να νιώθεις μόνη, που δεν θα σου αφήνει το χέρι στα εύκολα και στα δύσκολα μα θα στο κρατά σφιχτά. Για εκείνη την αγκαλιά που θα μπορεί να διακρίνει την πολύτιμη διαφορά σου ανάμεσα στις τόσες άλλες. Για εκείνη την αγκαλιά που θα σε αγαπήσει για το ατόφιο “εγώ” σου, για την γυμνή ψυχή σου και εκείνη την πολύτιμη μοναδικότητα σου.

Να σέβεσαι τον εαυτό σου, να σέβεσαι την ιερότητα της φύσης σου.
Στάσου στο ύψος σου, να είσαι γυναίκα όχι γυναικούλα