Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Είσαι ο χρόνος που διεκδικείς από την ζωή μου.
Ο χρόνος που σου δίνω. Ο χρόνος που ξέρω πως δεν θα πάρω πίσω και γίνεται όλος δικός σου.
Είσαι οι στιγμές που σου δίνω.
Οι στιγμές που με κερδίζεις και αφήνω κάτω μάσκες και αναστολές.
Είσαι αυτό που κερδίζεις από εμένα.
Τον εαυτό μου χωρίς φόβους, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αίσθηση τελειότητας.
Είμαι οι στιγμές που κάθομαι απέναντί σου, στην γωνιά του δωματίου σου όσο κοιμάσαι.
Εκεί που αφήνω κάτω μια μια τις μάσκες μου. Εκεί που αφήνω όλες τις πλευρές του εαυτού μου χωρίς επεξεργασία, χωρίς “μοντάζ”.
Κι έμαθα να τις αγαπάω όλες τις πλευρές.
Κάθε μια ξεχωριστά.. κάθε μια μοναδική και ιδιαίτερη.
Έμαθα να χαϊδεύω τις σκοτεινές και να μην τις τυφλώνω με το φως.
Έμαθα να προστατεύω τις ήρεμες πλευρές, τις γεμάτες αθωότητα..
Έμαθα να με σέβομαι όταν δίνω μάχες ακόμα κι αν τις χάνω.
Κυρίως όμως έμαθα να μην χάνω τον εαυτό μου μέσα στους περαστικούς.
Ανάμεσα σε εκείνους που περνάνε και στέκονται μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν.
Άλλοι βαφτίζονται φίλοι, άλλοι εχθροί, γνωστοί, σχετικοί και άσχετοι…
Δήθεν και κενοί που δεν έχουν τίποτα να αποκομίσουν από την ζωή τους και περιφέρονται στην δική σου μπας και αποκτήσουν κάποια υπόσταση..
Και στο τέλος της μέρας, θα βάλεις ένα ποτήρι κρασί, θα χωθείς πάλι στην γωνιά σου και θα μετρήσεις τους λίγους.
Εκείνους τους πραγματικούς, εκείνους που είναι βράχοι στην ζωή σου και μπορείς να ακουμπήσεις πάνω τους να ξαποστάσεις.
Εκείνους που η αλμύρα της ζωής μπορεί να τους σημαδεύει μα δεν τους αλλοιώνει.
Εκείνους που δεν φοβάσαι να τους αφήσεις το τιμόνι της ζωής σου για λίγο μέχρι να ξεκουραστείς και να πάρεις μια ανάσα.
Εκείνους που μπορείς να μοιράζεσαι ρόλους και στιγμές της ζωής..
Εκείνους που δεν φοβάσαι να σε δουν στην γωνιά σου, καθισμένη κατάχαμα.. με αραδιασμένη μπροστά σου όλη σου την ζωή, όλα σου τα σημάδια, όλα τα λάθη κι όλα τα σκοτάδια, γιατί ξέρεις πως θα καθετί που θα βρουν δικό σου, θα το αγαπήσουν και δεν θα το προδώσουν.
LoveLetters
