Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Αν κάποιος φταίει για όλο αυτό είμαι εγώ.
Με εμένα τα έχω βάλει όχι με εσένα, εσύ μπορείς να φέρεσαι όπως γουστάρεις, αυτό έκανες πάντα χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.
Κατανοώ ότι άδειος ήσουν και με ένα κενό θα συνεχίσεις να υπάρχεις.
Κούφιο σώμα θα βολταρεις αριστερά και δεξια.
Να βρεθεί κάτι να σε γεμίσει; Δεν το νομίζω κανείς δεν έχει τόσο παρισευμα.
Σπατάλη θα θεωρηθεί και σε αυτούς τους καιρούς δε παίρνει κανέναν.
Δε θέλω λόγια και εξηγήσεις μου αρκούν όσα δεν έκανες και δε θα κάνεις ποτέ.
Δε σε βλέπω πια κατάφερα να έχω επιλεκτική όραση και εσύ είσαι σκοτάδι.
Εγώ αγαπώ το φως, εκεί που όλα είναι φανερά, χωρίς δήθεν και κρυφτό.
Από μικρή δε μου άρεσε το κρυφτό, το θεωρώ ανούσιο αφού κάποια στιγμή όλοι τρέχουν να γλιτώσουν από αυτό που τους κυνηγάει.
Δε σε ακούω πια, απομονωνω τους ήχους που μοιάζουν με βουητά, προτιμώ τους ξεκαθαρους.
Λυπάμαι αλλά δε πληρείς τίποτα από όλα αυτά.
Λυπάμαι για τη θλιβερή ζωή σου.
Απορώ γιατί πίστεψα ότι θα σε έκανα να μπορέσεις να νιώσεις.
Θαρρώ θα τρομαζες.
Δε σου πάει να φοβάσαι, τρεμεις σαν άνεμος, χάνεις κάθε είδους “ανδρισμο” που ίσως έχεις.
Και ύστερα απ όλα αυτά σήκω και φύγε αρκετά ταπεινωθηκες για σήμερα.
Αγκαλιά με το κουφάρι σου πάλι θα κοιμηθείς.
Αύριο πάλι με μια καινούρια δικαιολογία για το τίποτα που είσαι τα ξαναλέμε.
