Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Στη μέση. Κάπου στη μέση του πουθενά. Κάπου στη μέση της στιγμής. Της τέλειας στιγμής και του τέλειου λάθος χρόνου. Κάπου εκεί σε γνώρισα! Και αναρωτιέμαι άραγε υπάρχει λάθος στιγμή; Υπάρχει λάθος συγχρονισμός; Λάθος μέρος, λάθος πρόσωπα και λάθος αποφάσεις;
Όλα είναι θέμα οπτικής. Όλα είναι θέμα επιλογής και επιθυμίας. Αν κρίνω σύμφωνα με αυτό, θα καταλήξω πως ούτε λάθος στιγμές υπάρχουν, ούτε λάθος άνθρωποι, ούτε και λάθος αποφάσεις. Η ζωή λένε πως είναι ένα παιχνίδι και οι κανόνες της είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση. Και αφού οι κανόνες της αλλάζουν συνεχώς, τίποτα δεν χαλάει το παιχνίδι της ζωής περισσότερο από εκείνους που το παίρνουν μονάχα στα σοβαρά!
Στο δικό μου παιχνίδι της ζωής εσύ υπήρξες το “πιόνι” που επέλεξα να βγάλω έξω από τους κανόνες. Στη μέση του πουθενά και στην αρχή του κάπου, κατάλαβα από την πρώτη κιόλας στιγμή πως εσύ δεν ήσουν “φτιαγμένος” για να ζεΙς μόνο με τα “πρέπει”, μα μια εξαίρεση που ήρθε για να καταρρίψει κάποιους από τους δικούς μου κανόνες!
Είχα ξεχάσει πως είναι να παίζεις στη ζωή χωρίς να σκέφτεσαι το μετά. Χάρη σ’ εσένα κατάφερα να απαρνηθώ για λίγο και τα “πρέπει” μου! Όλα λάθος! Η λογική μου επιβεβαίωσε πως έγιναν όλα λάθος! Όλα σωστά! Το συναίσθημα με ενημέρωσε πως όλα πήγαν κατά γράμμα. Τι περισσότερο να πει και το συναίσθημα; Στη λογική εμείς τα βρήκαμε μοναδικά καλά, που ακόμα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν με τις καρδιές μας αν το επιτρέπαμε!
Το στόρι το έχω ξαναδεί. Τον έρωτα τον έχω βιώσει στη πιο έντονη του μορφή. Τον άνθρωπο μου δηλώνω πως τον έχω βρει. Δεν είσαι εσύ! Το ξέρεις πως δεν είσαι εσύ, το ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο! Τον εαυτό μου ψάχνω ακόμα μέσα σε πρόσωπα, σιωπές και φασαρίες! Για αυτό σου γράφω.. Και ξάφνου εκεί στη μέση του πουθενά εμφανίζεσαι. Άραγε ήρθες για να μείνεις; Ήρθες να πεις ένα γεια, ένα “ξύπνα” και να φύγεις;
Δεν θα “ξυπνήσω”! Είτε μείνεις, είτε φύγεις δεν θέλω ακόμη να “ξυπνήσω”! Τα έχω βολέψει όλα μοναδικά καλά στο μυαλό μου! Ποιόν κοροϊδεύω; Στα αλήθεια όχι εσένα! Και έρχεσαι ξαφνικά και με ξεβολεύεις και ενώ στριμώχνονται όλα μέσα μου, κάτι μου λέει πως αξίζει και με το παραπάνω. Κάπου στη μέση του πουθενά, του τώρα και του μετά, νιώθω πως αντέχω ακόμα να στριμώχνω πρόσωπα και συναισθήματα για να βρεις και εσύ μια θέση στη καρδιά μου!
Θα βρω και σήμερα τον τρόπο να σε χωρέσω! Για πόσο ακόμα; Μάλλον για τελευταία φορά! Είναι που εσύ δεν είσαι και για να στριμώχνεσαι, είναι που και εγώ θέλω πάντα τα περιθώρια μου, αλλά και μια θέση ξεχωριστή για τον καθένα στη καρδιά μου! Που να σε τοποθετήσω; Στα αλήθεια πες μου, αφού εσύ δεν είσαι για τα λίγα. Δεν θα με ενδιέφερες αν ήσουν μόνο για τα λίγα και δεν σου αξίζει κανένα δικό μου “λίγο” να το περάσεις για πολύ! Καταλαβαίνεις; Στοιχηματίζω πως ναι!
Θα σε ξεχάσω! Θα με ξεχάσεις και εσύ! Βλέπεις, έτσι είναι οι άνθρωποι, ενθουσιάζονται εύκολα και ύστερα παθιάζονται με κάθε λέξη και κάθε πράξη δοτικότητας! Εσύ να λες πως θες να δώσεις και εγώ να λέω πως δεν πρέπει να πάρω! Εγώ να θέλω να δώσω έστω για μια φορά, όμως να ξέρω πως αν το κάνω, αυτομάτως κάπου το χάνω, μαζί και τον εαυτό μου! Θα στοιχημάτιζα όμως για ακόμη μια φορά, πως αν το έκανα θα ήταν ένα από τα ωραιότερα λάθη, που θα θυμόμουν για καιρό! Και αν είσαι πράγματι ένα λάθος, εγώ θα τόλμαγα να σε μετατρέψω στο πιο σωστό!
Φάσκω και αντιφάσκω! Συγκρατούμαι και ταυτόχρονα παραφέρομαι! Στο πουθενά! Βρίσκομαι και πάλι στο πουθενά! Στη μέση του πουθενά αναθεωρώ τα πάντα για ένα δικό σου για λίγο, το οποίο εάν άφηνα στα χέρια σου μόνο για λίγο δεν θα διαρκούσε! Δεν είναι τρέλα; Kαι όμως μ’ αρέσει, γιατί σου μοιάζει!
Ας παραμείνει σωστό, καλύτερα έτσι! Να έχεις να θυμάσαι, πως κάποια κάποτε δεν ήρθε στη ζωή σου για να μείνει, μα αν αποφάσιζε να μείνει, τότε θα το έκανε καλύτερα και από εκείνες που κάποτε σου υποσχέθηκαν πως θα έμεναν, και ας μην το έκαναν ποτέ για εσένα! Αλήθεια τι δεν άντεξαν; Ποια σε ξεαγάπησε έτσι απλά; Ποιο πρόσωπο σε έκανε να νιώσεις μοναδικά; Όποιο και αν ήταν σου άξιζε και όποια σε ξεαγάπησε δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει πραγματικά το μέσα σου!
Καλύτερα έτσι λοιπόν, για να έχω να θυμάμαι και εγώ με την σειρά μου, πως κάποιος κάποτε τόλμησε να προσπαθήσει να με μαγέψει και να με αφήσει στη μέση του πουθενά. Κάτι σαν την ζωή! Της μοιάζεις στα αλήθεια πολύ και ας μην στο είπα ποτέ, στο λέω τώρα!
Θα με ξεχάσεις; Kάπου στη μέση του πουθενά θα θυμηθείς να μην με ξεχάσεις; Εύχομαι σε όλα τα πουθενά σου να εμφανίζομαι πότε πότε για να ζωντανεύουν κάποιες από τις στιγμές μας! Και ας υπήρξαν λίγες, για εμένα ήταν όλες τους μοναδικές, όπως και εσύ! Θα σε ξεχάσω, όσο και αν λυπάμαι ξέρω πως θα συμβεί, μα θα θυμάμαι πάντα πως με έκανες να νιώσω!
Άκου και αυτό, για να θυμάσαι κάτι τελευταίο από εμένα.. Θα ρίσκαρα ακόμη έναν κανόνα μου, για να μην με ξεχάσεις, ίσως και περισσότερους! Και αν κάτι μπορώ να ρισκάρω αυτή τη στιγμή, είναι το να τα ξαναπούμε “εκεί”! Στο πουθενά! Ραντεβού αν το θες στη μέση του πουθενά! Τώρα, αύριο, μετά, ίσως μόνο στο χθες! Και αν δεν σε βρω, και αν δεν με ψάξεις, το χθες θα μας βοηθήσει να βρεθούμε σε όλες εκείνες τις στιγμές, που δεν σου επέτρεψα να ζήσουμε στο τώρα!
Καλή συνέχεια, όπως συνήθιζες να λες! Για την ώρα θα βρω την δύναμη να πω αντίο! Τα ξαναλέμε στο πουθενά μας! Δεν θέλω να σε ξεχάσω! Σε όλες εκείνες τις στιγμές που θα με χάνω, υπόσχομαι να βρίσκω τρόπο πάντα για να σε θυμάμαι!
Το πουθενά σου!