Γράφει ο Δημήτρης Δαλδάκης
Δεν το νιώθω ίδιο πια! Δεν ξέρω αν απλά χάθηκε με τον καιρό ή αν το έθαψα μέσα μου για να μην πονάω αλλο, όμως με κούρασε.
Κουράστηκα να ψάχνω ένα σου βλέμμα κι εσύ να κρύβεσαι μη σε δει κανείς.
Κουράστηκα να αναζητώ ένα χαμόγελο σου και εσύ να φοβάσαι μήπως ο κόσμος δεν καταλάβει.
Κουράστηκα να ξαπλώνω μόνος με μια άδεια αγκαλιά γιατί δεν μπορείς να έρθεις.
Κουράστηκα να βάζεις όλους τους άλλους προτεραιότητα γιατί εμάς μας θεωρείς δεδομενους.
Κουράστηκα να ζητιανευω μια παρουσία μέσα στις τόσες απουσίες σου.
Κουράστηκα να περιμένω τον κατάλληλο χρόνο που σε βολεύει για να σου μιλήσω.
Κουράστηκα να διώχνω τους δαίμονες και τις φοβίες σου κι εσύ με τόση εμμονή να ξαναβουτας σε αυτές.
Κουράστηκα να μένω σε απόσταση και να σε βλέπω να αυτοκαταστρεφεσαι.
Να αφήνεις τη χαρά για τη ρουτίνα!
Να βλέπεις προβλήματα και όχι λύσεις.
Να νιώθεις αλλά να μην πράττεις.
Σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου και κάθε μέρα μακρυά σου μοιάζει με θάνατο.
Ευχήθηκα πολλές φορές να κάνεις μια φορά κάτι για εμάς.
Πλέον νιώθω κουρασμένος και ανίκανος να κάνω κάτι για σένα.
Όπως λέει και το τραγούδι : “που σ αγαπώ και μ αγαπάς τι να το κανω, σου απαγορεύεται, δε μου επιτρεπεται το κάτι παραπάνω.
Κουράστηκα πια!