Για εκείνους τους ανθρώπους, που το «εδώ» και το«μαζί», είναι πράξεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Αν γνωρίσεις άνθρωπο που στα δύσκολα δεν θα σου πει «είμαι εδώ» αλλά θα τον βρεις στο πλάι σου οποία στιγμή και να κοιτάξεις, κρατά τον.
Αν γνωρίσεις άνθρωπο που δεν θα αρκεστεί στη θεωρεία των τσιτάτων περί δυσκολιών, ευκολιών, και «να πέφτεις εφτά φορές αρκεί να σηκώνεσαι οχτώ», αλλά τον δεις να κάθεται κατάχαμα στο πλάι σου χωρίς να σου ορίζει ούτε το πώς ούτε το ποτέ να σηκωθείς, κρατά τον.
Αν γνωρίζεις άνθρωπο που δεν αντέχει μακριά σου, δεν αντέχει να σου κρατάει μούτρα και να παίζει το παιχνίδι του «μαζί» ντόμπρα και με μπέσα, κρατά τον.
Μην μπερδεύεσαι, δεν θα είναι αλάνθαστος και θα απέχει έτη φωτός από την τελειότητα που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου!
Δεν είναι ιδανικός, δεν είναι αλώβητος..
Είναι άνθρωπος!
Είναι ο άνθρωπος που επέλεξε να είναι εκεί παρόν. Να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εσένα τις στιγμές που δεν αντέχεις ούτε τον εαυτό σου.
Είναι ο άνθρωπος που δεν θα σου πει λόγια, αλλά θα σου πει «είμαι εδώ» και θα είναι.
Είναι ο άνθρωπος που και λάθη θα κάνει, και θα τσακωθείς μαζί του, και θα σε αδικήσει, και θα τον αδικήσεις, μα δεν θα σε αφήσει ποτέ να αναρωτιέσαι για εκείνον. Δεν θα σε αφήσει ποτέ να αμφιβάλλεις για τα αισθήματα του. Δεν θα σε αφήσει ποτέ να αμφισβητήσεις την αγάπη του και το «μαζί» σας.
Μέσα στις ατέλειες και τα λάθη του, μέσα στην τρωτή και φθαρτή καθημερινότητά του, είναι ο άνθρωπος σου!
Κι αν μοιάζει με ουτοπία αυτό το «μαζί» κι αυτό το «είμαι εδώ», έχεις κομματάκι δίκιο.
Όμως.. γιατί δεν προσπαθείς να γίνεις εσύ αυτός ο άνθρωπος;
Είναι καμιά φορά τόσο απλό να κανείς την ουτοπία πραγματικότητα. Αρκεί το «άπιαστο» και το ουτοπικό, να γίνεις εσύ ο ίδιος.
Να είσαι παρόν, να είσαι εκεί, να υπάρχεις σε κάθε στιγμή όπως μπορείς.
Αρκεί να γίνεις εσύ αυτός ο άνθρωπος που θα ήθελες να υπάρχει για εσένα..