Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να τις ζήσεις χωρίς ομπρέλα. Χωρίς να τρέξεις να καλυφθείς.
Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να τις βιώσεις ολότελα, μέχρι να καθαρίσουν από μέσα σου κάθε κόκκο σκόνης που μπορεί να υπάρχει.
Είναι κάποιες καταιγίδες, που πρέπει να σταθείς απλά και να περιμένεις να περάσουν.
Να βραχείς, να γίνεις μούσκεμα.
Να νιώσεις τα ρούχα σου βαριά από το νερό.
Να νιώσεις το νερό να μπαίνει σε κάθε κύτταρό σου.
Να ανοίξεις τα μάτια για να καθαρίσουν οι εικόνες που βάρυναν το βλέμμα σου.
Είναι κάποιες καταιγίδες που πρέπει να τις βιώσεις ολοκληρωτικά.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που θα καθαρίσει την βρώμα, την σκόνη.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που θα ξεπλύνει τις πληγές.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που βίωσες μέρες τώρα.
Είναι εκείνη η καταιγίδα που σταμάτησε κι άφησε πίσω της ένα μικρό πιτσιρίκι, να χαμογελά παιχνιδιάρικα τρέχοντας πάνω στο γκαζόν.
Είναι εκείνο το πιτσιρίκι, που τώρα πια καθαρό ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες.
Ετοιμάζεται να τρέξει, να γελάσει, να κλάψει.
Να παίξει και να χάσει, να παίξει και να χτυπήσει.
Να ματώσει και να μουτρώσει, να κλάψει και να κοπανηθεί αλλά και να ξανασηκωθεί.
Είναι εκείνο το πιτσιρίκι που γελάει δυνατά, πιο δυνατά απ’ όσο θα θελε ή απ’ όσο οι καλοί τρόποι επιτρέπουν.
Μα γελάει δυνατά, για να ξορκίσει τους φόβους του.
Όπως και φωνάζει δυνατά όταν φοβάται πολύ.
Κάνει φασαρία για να μην φοβάται και γελάει δυνατά.
Και μέσα στην σιωπή, κλείνει τα μάτια και ρουφάει με μανία την γρανίτα φράουλα.
Μέχρι να παγώσει και ξαναγελάει.
Ξαναγελάει και συνεχίζει.
Συνεχίζει να ταξιδεύει με το μυαλό και το κορμί.
Συνεχίζει να ταξιδεύει με την ψυχή.
Συνεχίζει ν’ αναζητά τον ακόμα ένα που θα ακούσει τις λέξεις, τις σιωπές και τις στιγμές.
Συνεχίζει γιατί ξέρει πως μόλις ανοίξει τα μάτια τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Συνεχίζει γιατί όταν ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα, δεν θα είναι πια πιτσιρίκι.
Συνεχίζει γιατί στην επόμενη ματιά αυτά που θα ξέρει, θα τα έχει μάθει με πόνο και με κόπο.
Συνεχίζει γιατί ξέρει πια πως όταν πυροβολείς, δεν σκοτώνεις μόνο. Σκοτώνεσαι κι όλας.
Συνεχίζει γιατί ξέρει πως κάθε φορά που κάποιος χάνεται από την ζωή σου, δεν σου λείπει εκείνος αλλά η εκδοχή του εαυτού σου μέσα από τα μάτια του.
Συνεχίζει γιατί μέσα του το “όποτε” περιέχει το “ποτέ”
Συνεχίζει γιατί κάθε “ξανά” μπορεί να είναι το τελευταίο.
Συνεχίζει γιατί η πλάτη του έμαθε να αντέχει μαχαίρια και μαχαιριές. Τόσο που μια παραπάνω δεν θα κάνει την διαφορά.
Συνεχίζει γιατί όλα μπορεί να άλλαξαν αλλά στην καταιγίδα θα τρέχει πάντα να χορέψει σε μια μελωδία μόνο δικιά του.
Συνεχίζει γιατί έτσι βρεγμένο μπορεί ακόμα να φεύγει αφήνοντας την ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα εδώ.
Μα μην γελιέσαι μάτια μου, το έδιωξες ξανά.
Κι όπως έμαθε καλά, κάθε ξανά, μπορεί να είναι το τελευταίο, χωρίς προειδοποίηση!
