Κι έρχεται η ώρα που κουράζεσαι να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις και να αισθάνεσαι για δύο!

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου

Μικρές ελπίδες που γίνανε μεγάλοι στόχοι.

Άνθρωποι που γίνανε το όνειρο της ζωής σου,πάλεψες να τους κρατήσεις κοντά σου. Έκανες τα πάντα προκειμένου να πάει καλά. Έδωσες ο,τι όμορφο είχες, έπιασες ακόμη και τους φόβους σου,τους στόλισες με προσοχή και τους έδωσες κι αυτούς ακόμη.
Παραδόθηκες σε ένα όνειρο και πίστεψες πως θα πετύχει.

Μα κάποια πράγματα δε πετυχαίνουν. Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσα όμορφα κι αν δώσεις.
Όσες φορές κι αν γυρίσεις πίσω σε κάτι που βλέπεις πως δεν πάει καλά, δε θα το βελτιώσεις.
Να μη το βάζεις εύκολα στα πόδια σου λέγανε, κι εσύ ρίχτηκες με πάθος κι όχι μόνο δεν έφευγες, αλλά το κυνήγησες για να το κρατήσεις ζωντανό.

Άξιζε τελικά;
Άξιζε η τόση προσπάθεια ;
Μήπως δεν άξιζε να σπαταλήσεις το είναι σου ολόκληρο, σε κάτι που πάντα είχε στο νου το φευγιό του;
Άξιζε να δίνεις αγάπη και να παίρνεις σε μικρές δόσεις χαράς; Με το σταγονόμετρο όμως κι αυτές και πάντα με κάποιο αντάλλαγμα.
Μήπως η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, έγινε για σένα ένας μεγάλος στόχος ζωής;
Πίστεψες σε ένα όνειρο για δύο, μα μόνο εσύ πάλευες να το πραγματοποιήσεις.

Κι όταν όλα τελείωσαν, κατάλαβες πως ότι έφυγε δεν άξιζε τελικά, κι ότι δεν έγινε δεν ήταν γραφτό να γίνει.
Κι ότι είναι να έρθει θα έρθει από μόνο του, τόσο φυσικά όσο φυσικά ανθίζουν τα λουλούδια κάθε άνοιξη!

Και μιας και μιλάμε για ελπίδες, πόσες ελπίδες σου είδες να γκρεμίζονται σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα ;
Ήταν όσες ελπίδες στηριζόταν σε άλλους! Ήταν η ευτυχία σου, που εξαρτιόταν από δυο.
Κι όταν δε ρίχνονται στη μάχη και οι δύο καμία δυσκολία δε μπορεί να ξεπεραστεί.