Γράφει η Γεώρα
Χρειαζόμαστε μια αγκαλιά. Χωρίς να εκκρεμεί συγκεκριμένος λόγος. Απλά την χρειαζόμαστε. Ο καθένας όμως για τον δικό του λόγο.
Εκείνον τον κρυφό λόγο που ντύνεται με συναίσθημα και πάει κόντρα σε όλα. Δεν είμαστε κενοί και ίσως αυτό κάποιες να μας φοβίζει.
Μας φοβίζει η ιδέα πως θα πληγωθούμε και πως παρ’ ότι ίσως να πληγωθήκαμε στο παρελθόν εμείς στεκόμαστε μπροστά πάλι σε μία παρόμοια κατάσταση που ίσως αφεθούμε πάλι και πονέσουμε.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε πληγές και ορισμένες φορές αν όχι τις περισσότερες μας ορίζουν. Οι πληγές μας όμως είναι απλά σημάδια της γνώσης που αποκτήσαμε από τα χτυπήματα της ζωής. Δεν είναι ωραίο να φέρεις πληγές γιατί κουβαλάς αυτή την σκέψη «μήπως πάλι την πατήσω» συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Και υπάρχουν φορές που αυτή η σκέψη παίζει τόσο συχνά και κατ’επανάληψη που αρχίζουμε να φοβόμαστε και να κρυβόμαστε. Να μένουμε μόνοι. Και όχι δεν λέω όταν επιλέγουμε συνειδητά την μοναξιά επειδή έχουμε ανάγκη να πάρουμε μία “άδεια” από όλα και από όλους και να βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας ή μόνο με τα πρόσωπα που αγαπάμε, αλλά γι’αυτή την μοναξιά που σε γεμίζει ο φόβος μήπως σπάσεις πάλι.
Βαρύ φορτίο οι πληγές μας, μας μεταμορφώνουν σε καχύποπτους, μα δεν παύει να είμαστε άνθρωποι και δεν χρειάζεται να μας φερόμαστε σκληρά εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Εξάλλου δεν το κάνουμε επίτηδες.
Είναι ο εαυτός μας εκείνη την ώρα που προσπαθεί να μας προστατέψει επειδή κάποτε ή συχνά μας ανταπέδωσαν την ευγένεια, την καλοσύνη, την προσφορά και την εχεμύθειά μας με κακία, ψέματα, μίσος, φθόνο και προδοσία.
Αλλά αυτό που θα πρέπει να θυμάσαι είναι πως οι πληγές είναι γνώση, όσο και αν πονάνε. Και πως μπορεί ο κόσμος να είναι άσχημος αλλά δεν παύει να είσαι ο μοναδικός που έμαθε να δίνει αγάπη.
Ίσως σε ξανα προδώσουν αλλά τώρα ξέρεις, ίσως και να το είχες αντιληφθεί και πιο νωρίς, αλλά εσύ δεν αλλάζεις. Δεν μπορούν να πάρουν κάτι από εσένα. Εσύ παραμένεις εκείνος ο γλυκός άνθρωπος. Εκείνοι χάνουν.
Και όσο για την αγκαλιά στην αρχή που ανέφερα, είναι το φάρμακο για ό,τι μας πονά. Είναι η επούλωση της πληγής. Οποιαδήποτε πληγή και αν φέρουμε, μία αγκαλιά μπορεί να μας ενώσει τόσα σπασμένα κομμάτια, να μας επαναφέρει το αίσθημα της εμπιστοσύνης και της σιγουριάς. Να μας γαληνέψει! Αρκεί και γίνει από τον κατάλληλο άνθρωπο!
Χρειαζόμαστε μια αγκαλιά, χωρίς να εκκρεμεί συγκεκριμένος λόγος. Απλά την χρειαζόμαστε! Για όλα εκείνα που αντέξαμε και για όλα όσα θα αντέξουμε! Απλά την χρειαζόμαστε!