Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Κάναμε καραμέλα την “ασφάλεια” που έχει ανάγκη να νιώθει μια γυναίκα δίπλα στον άντρα της. Την προσδοκία της να μην πληγωθεί, να μην προδοθεί.
Την ανάγκη της να μπορεί να βασιστεί, να μπορεί να του έχει εμπιστοσύνη, να μπορεί να στηριχτεί στην ειλικρίνειά της.
Μια γυναίκα, που ζητά σύμμαχο, φίλο, εραστή..
Και είναι ωραίο όλο αυτό κορίτσια, δεν το αμφισβητώ. Αλλά να σας πω και κάτι που μπορεί ποτέ να μην σκεφτήκατε;
Κι εμείς, το ίδιο ψάχνουμε.
Κι εμείς μια γυναίκα σύμμαχο και φίλη κι ερωμένη θέλουμε. Που να μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη, που να είναι εκεί υπό όλες τις συνθήκες κι όχι μόνο στις λιακάδες.
Που να νιώθουμε όχι ασφάλεια γιατί αυτό θα είναι πάντα αντρική δουλειά, αλλά στοργή και σεβασμό.
Σ’όλο αυτό το σενάριο το “κακού αρσενικού”, πρέπει λίγο να κοιτάξετε και το μέσα σας.
Εσείς, είστε εκεί; Εσείς, αξίζετε το αρσενικό που ζητάτε; Εσείς, εμπνέετε το σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την αξιοπρέπεια που ζητάτε; Εσείς, είστε τόσο αγίες που δεν προδίδετε; Είστε τόσο αλάνθαστες που δεν πληγώνετε;
Γι’αυτό, πριν αξιώσετε τον πρίγκιπα του παραμυθιού, αναρωτηθήτε, μήπως φίλησε πολλές δήθεν πριγκίπισσες κι έγινε βάτραχος;
