Γράφει ο Nickolas M.
Ξέρω τί θα πεις. Μην κουράζεσαι, θα τα πω κι εγώ μαζί σου. Πες με κυνικό, εγωιστή, παρτάκια, ό,τι σου προξενεί ευχαρίστηση. Θα υπερθεματίσω κι άλλο τόσο. Πάντα τον εαυτό μου κοιτούσα και την ευχαρίστηση μου.
Έπαιρνα αυτοπεποίθηση με το να πληγώνω τους γύρω μου. Με το να βλέπω την απόγνωση και την απογοήτευση στο βλέμμα τους. Πίστευα ότι έτσι γινόμουν ισχυρός και επιβλητικός.
Δεν άλλαξε ούτε μαζί σου αυτό. Κι ας ήσουν τόσο διαφορετική από όλες. Νοιάστηκες και μου το έδειχνες με κάθε τρόπο. Κι εγώ το έβλεπα και συνειδητά το σαμπόταρα. Ήθελα να στη σπάσω και να σου αποδείξω ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα καλό.
Σκοτεινό και άγριο θηρίο η ψυχή μου, σαν τον βαρύ ουρανό με μαύρα σύννεφα μπόρας που εσύ προσπαθούσες σαν φωτεινός ήλιος να τη σπάσεις. Δοτική εσύ, αρπακτικό εγώ. Υποστηρικτική εσύ, καταστροφέας εγώ. Ένιωθα κυρίαρχος τρομάρα μου.
Κι ακόμα, λίγο πριν το τέλος, πριν το τελευταίο σου, γεμάτο πικρία αντίο, εσύ εκεί, έκανες μια τελευταία προσπάθεια. «Τόσο καιρό, τόσους μήνες, δεν είχες το παραμικρό θετικό συναίσθημα για μένα;» Κι εγώ φυσικά, αγέρωχος και κυρίαρχος στην αλαζονική ματαιοδοξία μου, είπα το βροντερό «όχι».
Όχι, κανένα συναίσθημα, καμία θετική έστω σκέψη, ένα ευχαριστώ, κάτι τέλος πάντων να σου δώσει λίγη ώθηση να συνεχίσεις. Το υπέρτατο εγώ μου δεν άφηνε χώρο για τέτοιες φλωριές. Ενσυναίσθηση; Καλοσύνη; Τί είναι αυτά; Αυτά για εσάς τους αδύναμους και κακομοιραίους. Όχι ρε, εδώ εμένα να ακούτε, εγώ θα σας πω όλη την αλήθεια.
Βρήκατε κάποιον καλό άνθρωπο στη ζωή σας; Συντρίψτε τον! Πατήστε τον κάτω! Λιώστε τον! Πιείτε του το αίμα! Ρουφήξτε του κάθε ίχνος ανθρωπιάς και πίστη στο ανθρώπινο είδος. Κάντε τον τέρας! Σιγουρευτείτε ότι μετά από εσάς, ο επόμενος θα υποφέρει.
Ο άνθρωπος που σας αγάπησε και σας στήριξε να κάνει τα ίδια στον επόμενο! Να σιγουρέψουμε ότι η αλυσίδα της σκατοψυχιάς συνεχίζεται αδιάσπαστη! Μην επιτρέψουμε σε κανένα φωτεινό στοιχείο να μας χαλάσει την πιάτσα.
Τί διάολο, άνθρωποι είμαστε στην τελική. Γεννηθήκαμε για το κακό και το σκοτάδι. Για την καταστροφή και τον όλεθρο. Από τη φύση γύρω μας, μέχρι τα ζώα και τους συνανθρώπους μας. Να ξεσκίσουμε τις σάρκες μας μέχρι να εξαφανιστούμε. Αυτό μας αξίζει.
Σίγουρα, αυτό μου αξίζει…
Join the discussion