Γράφει η “Κλεψύδρα”
Δυο κουβέντες!
“Είναι η τσάντα σου ανοιχτή, κλείσε τη! ”
“Ξέχασες το κασκόλ σου.”
“Να ορίστε, πάρε ένα καλάθι θα σου πέσουν τα πράγματα.”
“Μην περνάς έτσι το δρόμο και δέσε τα κορδόνια σου.”
Απόλυτα τρυφεροί. H ευγενική καλοσύνη των ξένων, ο μύθος που δεν είναι μύθος, με προστάτευσαν απ’ όσα δεν ήξερα!
Απ’ την απόλυτη αφηρημάδα.
Μου πρόσφερα όσα πίστευα πως δεν είχα ανάγκη.
Τα φύλαξα και στα λέω τώρα, στα δύσκολα.
Και έχω και εκείνη την κακιά συνήθεια, την κακιά σχέση μου με τις ομπρέλες! Είτε αδυνατώ να τις θυμηθώ, είτε δε ζουν κοντά μου!
Σα να μου στέρησαν κάτι παλιά και τις έχω αφορίσει!
Άρρωστη η παραξενιά μου και έβρεχε εκείνη τη μέρα έβρεχε πολύ.
Μια κοπέλα με πήγε ως τη στάση.
Μόλις είχε γυρίσει απ’ τους πρόσφυγες και ήθελε να πάει στους γιατρούς χωρίς σύνορα.
“Λίγα λεφτά, πολλή δουλειά η ιατρική είναι έρωτας”, αυτά είπε.
Δεν έμαθα αν τα κατάφερε αλλά ελπίζω!
Όλα αυτά με κάνουν και ελπίζω βαθιά αόριστα και φτύνω στα μούτρα όποιον μου λέει πως όλα τέλειωσαν και η καλοσύνη αρρώστησε και πέθανε!
Μέσα τους πέθανε και την αποκήρυξαν!
Μόνο μέσα τους!
Φαντάσματα που στοιχειώνουν την ζωή και όταν τους συναντάς αγκυλώνεσαι.
Και όχι δεν είμαι ρομαντική, τίποτα ρομαντικό δε σου πα μόνο την αλήθεια.
Αν ήθελα καλά και σώνει να το ρίξω στο μελό, θα σου λεγα για μια στιγμή.
Του φώναξα, του φώναξα και ήμουν κακιά, ηλίθια και είπα πράγματα που δε πίστευα!
Δε λέω είπε και αυτός , μα με συγχώρεσε.
Ο εγωιστής, ναι! Ο περίεργος, ο ισχυρογνώμων. Εμένα που το παιζα καλή και ήσυχη.
Κατάλαβες;
