Γράφει η Πράξια Αρέστη
Μεγαλώνοντας, στρέφεσαι όλο και περισσότερο στην ευτυχία μέσα από τα πιο απλά πράγματα. Ξεκινάς τη ζωή γεμάτος μεγάλα και ευφάνταστα όνειρα και καταλήγεις σιγά σιγά ν’ αναζητάς τα απλά, που είναι τελικά και τα πιο σημαντικά.
Το ίδιο ισχύει και στον έρωτα. Μεγαλώνοντας, τον απλοποιείς και ταυτόχρονα τον βάζεις στη θέση που του αξίζει. Πάνω από τις μικρές σου ανάγκες, πάνω από τα πρέπει και τα μη και πάνω από τις ανούσιες ιδέες με τις οποίες σε μπόλιαζαν από μικρή.
Να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να βρεις κάποιον να έχει λεφτά, να έχει σπίτι, να κάνει το ένα και να κάνει το άλλο. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουν σημασία στο τέλος της ημέρας, αν δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που θέλεις και σε θέλει.
Ο μονόπλευρος έρωτας, αυτός που κάποτε είχες ανάγκη για να νιώθεις γεμάτη, αυτός που ένιωσες στο σχολείο για κάποιον κι ίσως μετέπειτα, μεγαλώνοντας δεν σε γεμίζει και δε σε αφορά. Δε θέλεις να πονάς, θέλεις να είσαι καλά. Δε θέλεις να τρέφεις την καλλιτεχνική σου φύση με τον πόνο ενός ανεκπληρώτου έρωτα.
Περισσότερο θέλεις να γράφεις αισιόδοξη ποίηση, να τραγουδάς χαρούμενα ερωτικά άσματα, να το ζεις με κάποιον σε πραγματικό χρόνο και όχι μέσα στο μυαλό σου μόνο.
Να τον θες και να σε θέλει. Μόνο αυτό είναι αρκετό για να γεμίζεις ευτυχία. Μόνο αυτό είναι αρκετό για να σκέφτεσαι μόνο τη στιγμή και το παρόν και να το ζεις. Να τον θες και να σε θέλει και η ψυχή σου να είναι γεμάτη από αυτό το αίσθημα του αμοιβαίου έρωτα.
Να ζητάς το άγγιγμά του, να τον νιώθεις και να λιώνεις, να του μιλάς και να νιώθεις ότι δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο στον κόσμο. Να είσαι ευτυχισμένη εκείνη την ώρα, το κάθε λεπτό που μοιράζεστε. Να τσακώνεστε και να πέφτεις στα πατώματα, και τα πάντα να έχουν ουσία.
Να τον θες και να σε θέλει και τίποτε άλλο. Είναι τόσο απλός ο ορισμός της προσωπικής σου ευτυχίας τελικά. Όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο πολλές φορές να την βρεις. Ο αμοιβαίος έρωτας δε συμβαίνει σε όλους εύκολα.
Είναι πιο πολύ θέμα τύχης και προετοιμασίας του εαυτού σου, όταν τον βρεις να μπορεις να τον καλοσωρίσεις στη ζωή σου. Αν βρεις τον άνθρωπό σου, αυτόν που νιώθεις ότι σ’ αγαπάει πραγματικά γι’ αυτό που είσαι, αυτόν που νιώθεις ότι θέλει μόνο εσένα και τίποτα άλλο, όταν τον χάσεις, ο κόσμος σου γκρεμίζεται για λίγο ή πολύ ή για πάντα.
Όταν σε αγαπούν, νιώθεις ευτυχισμένος και στο τέλος γίνεσαι εξαρτημένος από αυτό το αίσθημα. Θέλεις να το νιώθεις. Θέλεις το πάθος, το χάδι, τη σημασία, τους καβγάδες, αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει μεταξύ δύο ερωτευμένων ανθρώπων.
Αυτή τη μοναδική σχέση που αναπτύσσεται με κάποιον που δεν είναι αίμα σου. Αυτό το αίσθημα που σε κρατάει σε εγρηγόρση από τη μια αλλά σε ηρεμεί από την άλλη. Αυτό που νιώθεις ότι κάπου εδώ το ταξίδι και η αναζήτηση τελείωσαν και έφτασες στον προορισμό σου.
Να τον θες και να σε θέλει και όλα πια έχουν το νόημά τους. Η εσωτερική σου μοναξιά σβήνει, το αύριο έχει λόγο να έρθει, η υπαρξιακή βαρεμάρα χάνεται και η απόλαυση που δέχονται η ψυχή και το σώμα σου φθάνουν στο ζενίθ.