Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Στάσου μια στιγμή και άκουσέ με.
Περίμενε.
Πριν πεις την επόμενη κουβέντα σου θα με ακούσεις.
Και μετά πες ότι θες.
Εμένα που με βλέπεις απέναντί σου, δεν υπήρξα ποτέ μισή.
Κι όσες φορές έσπασα, με ξανακόλλησα κομμάτι κομμάτι χωρίς να αφήσω κενά.
Ρωγμές δεκάδες και σημάδια ακόμα περισσότερα.
Μα κενά όχι.
Ότι βλέπεις από την εικόνα μου είναι ατόφιο.
Όχι τέλειο, όχι ιδανικό, όχι αλάνθαστο.
Ατόφιο.
Δεν έχω τίποτα κούφιο, τίποτα σάπιο.
Ατόφια τα λάθη μου, ατόφια τα πάθη μου.
Ατόφια τα μικρά και τα μεγάλα μου εγκλήματα.
Όλα δικά μου. Η περιουσία και η κληρονομιά μου!
Κι αν δεν υπήρξα ποτέ μισή δεν φταίω εγώ να ξέρεις.
Δεν θυμάμαι να είχα την επιλογή κάποιος να με «συμπληρώσει».
Δεν είμαι συμβατό κράμα μου είπαν.
Δεν τηρώ τις προδιαγραφές του συνηθισμένου μου είπαν.
Είμαι πειραγμένο κράμα τους είπα λίγο πριν φύγω, μη διαχειρίσιμο.
Κι αν σήμερα με βρήκες απέναντί σου να σε κοιτάω στα μάτια και να περιμένω μια σου λέξη δεν είναι γιατί την έχω ανάγκη.
Είμαι πολύ «γεμάτη» για να ζητιανεύω λέξεις από ανάγκη.
Είναι γιατί σε χρειάζομαι.
Την ξέρεις τη διαφορά;
Δεν σε έχω ανάγκη για να ζήσω.
Δεν σε έχω ανάγκη για να με προσδιορίσεις.
Δεν σε έχω ανάγκη για να είμαι καλά.
Δεν σε έχω ανάγκη για να αναπνέω.
Δεν σε έχω ανάγκη για να κάνω πουτάνα την ζωή μου.
Όλα αυτά, τα κάνω μια ζωή κι από μόνη μου και τα κάνω και καλά.
Σε χρειάζομαι γιατί είσαι η επιλογή μου.
Σε χρειάζομαι γιατί μπροστά σου άφησα κατάχαμα την στολή μου και άφησα να δεις σημάδια, ρωγμές, σπασίματα από το παρελθόν.
Φόβους και σκοτάδια.
Κι όχι μόνο σε άφησα να τα δεις. Σε άφησα και να τα αγγίξεις.
Και κάποια που πόναγαν, κι εκείνα εκτεθειμένα στα μάτια σου τα άφησα.
Γιατί άκου να δεις τώρα.
Εγώ, εσένα, σε εμπιστεύομαι.
Εγώ, εσένα, δεν σε θέλω να με συμπληρώσεις και να με κάνεις ολόκληρη.
Όχι. Είμαι ολόκληρη.
Εγώ, εσένα, σε θέλω γιατί ανάμεσα σε δεκάδες, εμπιστεύτηκα την ψυχή σου.
Γιατί το σκοτάδι της, βρήκε κομμάτια στο δικό μου.
Γιατί στα μάτια μου, το ντόμπρος, γράφει το όνομά σου.
Όποιο κι αν είναι αυτό το όνομα, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει το πώς σε λέω εγώ.
Σημασία έχει πως ανάμεσα σε όλα τα τίποτα, εσύ είσαι «κάτι».
Σημασία έχει πως δεν προέκυψες, είσαι επιλογή.
Σημασία έχει πως ανάμεσα σε όλες τις άλλες επιλογές, εσύ, είσαι η ολόδικιά μου.
Όχι η σωστή, όχι η τέλεια, όχι η ιδανική.
Η δικιά μου επιλογή.
Που δεν σε έχω ανάγκη για να ζήσω, αλλά ζω για να σε έχω.
Και τώρα που ξέρεις, πες ότι θες.
