Γράφει η Έφη Νερούτσου
Όταν τελείωσα τις πανελλήνιες, την επόμενη ημέρα κιόλας μετακόμισα στο νέο δικό μου σπίτι. Ήμουν έτοιμη να ζήσω μόνη μου, να αναλάβω την ζωή μου και να πάρω ευθύνες.
Μετά από ένα χρόνο πλέον που ζούσα ήδη μόνη μου αποφάσισα πως θέλω να πάρω έναν σκύλο. Εκείνη την περίοδο στην ζωή μου υπήρχε ένας υπέροχος άνθρωπος, ίσως μία από τις καλύτερες σχέσεις μου. Ψάξαμε μαζί λοιπόν το τι σκυλάκι θα μου ταίριαζε.
-Αα αυτό θέλω.
-Θα το πάρουμε, μου είπε.
Ένα κάτασπρο πομεράνιαν, που στην φωτογραφία φαινόταν σχεδόν σαν ψεύτικο. Μου το έκανε δώρο λοιπόν και μοιραστήκαμε τρία υπέροχα χρόνια μαζί.
Άκουγε στο όνομα Smarty και ήταν ένας κούκλος. Τον έχασα με έναν τρόπο που δεν θέλω καν να τον φέρνω στο μυαλό μου.
Δύο μέρες άντεξα στο σπίτι μου που πλέον δεν είχα κάποιον να τον χαιδέψω, δεν είχα κάποιον να μου κάνει ζημιές, το σπίτι ήταν άδειο.
Έτσι, ύστερα από δύο ημέρες αρχίσαμε το ψάξιμο ξανά με τον Σπύρο. Κάπου εκεί στην αναζήτηση λοιπόν, βρήκα ένα σκυλάκι -πομεράνιαν και αυτό- το οποίο ούτε άσπρο ήταν, ούτε είχε κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο είχε κάτι το οποίο με έκανε να το αγαπήσω πριν καν το δω από κοντά.
Σε δύο ημέρες το κράταγα στα χέρια μου και ήδη το αγαπούσα πολύ με έναν μαγικό τρόπο. Και αυτός άκουγε στο όνομα Smarty.
Μετά από καιρό ανακάλυψα πως ο Smarty δεν είχε περάσει και τις καλύτερες στιγμές στο παρελθόν με την οικογένεια που είχε. Δεν τον πρόσεχε, του φερόντουσαν άσχημα και ήταν άρρωστος κάτι το οποίο τους περνούσε μάλλον αδιάφορο.
Μετά από πολλούς γιατρούς και μεγάλη ταλαιπωρία, ο Smarty έγινε καλά και όπως ήταν φυσικό δέθηκε πολύ μαζί μου.
Κοιμάται στο διπλανό μαξιλάρι από εμένα, όταν χτυπάει το ξυπνητήρι με ξυπνάει και όταν πρέπει να φύγω από το σπίτι με κοιτάει σαν να μου λέει “Μην αργήσεις”. Μαζί διακοπές, μαζί βόλτες, μαζί όλα.
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που τον πρωτοκράτησα στα χέρια μου. Σε όλους έλεγα ” Ο Smarty δεν είναι σαν τα άλλα σκυλάκια. Είναι διαφορετικός”. Μόλις τον γνώριζαν ήταν το πρώτο πράγμα που μου έλεγαν.
Όποιο σκυλάκι βλέπει το θέλει φίλο του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα γατάκια και με τα πουλάκια. Γενικά οτιδήποτε κινείται, το θέλει φίλο του.
Όταν δεν είμαι καλά, απλά έρχεται και ξαπλώνει πάνω μου. Όταν θα μπω στο σπίτι, με περιμένει στην πόρτα και περιμένει να πάρει το καθιερωμένο φιλί.
Δεν έμαθα εγώ πράγματα στον Smarty, εκείνος μου έμαθε.
Με έμαθε πολλά αλλά το πιο σημαντικό είναι ένα. Με έμαθε με τον τρόπο του πως είναι να αγαπώ χωρίς να περιμένω κάτι.
