Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Το τέλος του παραμυθιού μου, θα το γράψω εγώ.
Γιατί το δικό μου παραμύθι ξεκινά μετά το «και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα».
Γιατί το «καλά» δεν το ξέρω για τους άλλους, το καλύτερα όμως, το έχτιζα κάθε μέρα βάζοντας μέσα του κομμάτια της ζωής μου.
Κάθε μέρα έδινα μάχες με θεριά και θυμωμένες θάλασσες.
Κάθε μέρα παρακάλαγα βουβά για έναν δυνατό άνεμο να καθαρίσει της βρωμιές απ’την αυλή μου και τα σκουπίδια απ’την ζωή μου.
Γιατί κάθε λέξη του παραμυθιού μου, την διεκδίκησα και παρέδωσα ακόμα και τα απομεινάρια της ψυχής μου, εκείνα που δεν είχα, για να μπορώ να έχω το δικαίωμα να γράφω μόνη μου το παραμύθι μου.
Το παραμύθι σας λοιπόν, δεν το δέχτηκα όπως μου το μάθατε αλλά το έφερνα στα μέτρα μου κι ας μην χώραγα στα κουτάκια σας.
Και γι’αυτό έχω το δικαίωμα πια, να διαλέγω το τέλος του.
Γι’αυτό λοιπόν, έχω το δικαίωμα να γράψω το τέλος του όπως θέλω εγώ.
Καθισμένη δίπλα στη θάλασσά μου, λέξη λέξη θα γραφτεί όπως θα το θέλω εγώ. Όποτε θα το θέλω εγώ. Όχι από αλαζονεία, αλλά επειδή ΜΠΟΡΩ.
Και μέσα του θα χωράει μόνο ότι έκανα δικό μου. Κατά δικό μου.
Ότι άγγιξε την ψυχή μου κι ας την γρατζούνησε.
Ότι φώτισε τα μάτια κι ότι άντεξε τους δράκους και τις κακές μάγισσες.
Μέχρι τότε όμως, το παραμύθι….γράφεται ακόμα!
LoveLetters
Join the discussion