Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Θά’θελα να είχα φύγει πριν πέσεις στα μάτια μου.
Θά’θελα να είχα φύγει πριν μου πεις εκείνο το σ’αγαπώ που μάτωσε.
Θά’θελα να είχα φύγει πριν με γεμίσεις με αμφιβολίες.
Πόσο θα τό’θελα νά’ξερες.
Να μην έπεφτες στα μάτια μου, να μην έπεφτες στην υπόληψή μου, να μην έπεφτες γενικώς.
Κι εγώ δεν μπορώ να σε μειώσω επειδή πλέον δεν μ’αγγίζεις.
Για κάποια άλλη, σίγουρα είσαι σημαντικός.
Ίσως κάποια ψυχή τρέμει με το σ’αγαπώ σου.
Κι ίσως νά’ναι αληθινό αυτήν τη φορά.
Μακάρι να είναι αληθινό, για να ευτυχίσεις.
Γιατί μπορεί να έπεσες στα μάτια μου, αλλά η ψυχή σου αξίζει την ευτυχία.
Αυτή που μου έταξες, πάει χάθηκε.
Βρες μια άλλη που θα σου ταιριάζει περισσότερο, με μπόλικη αλήθεια και με μπόλικα κότσια.
Ίσως μου θυμίσει και τον άντρα που γνώρισα, αυτόν που τολμούσε για την αγάπη του, αυτόν που ταξίδευε για ένα σ’αγαπώ.
Αυτόν που εγώ αγάπησα, αυτόν που εγώ λάτρεψα.
Γι’αυτό σου λέω, γίνε εκείνος, ο άντρας που αγάπησα, εκείνος που τολμούσε να τα βάλει με όλα και με όλους.
Κι όχι αυτός που ήσουνα στο τέλος, αυτός που έπεσε απ’τον θρόνο που τον είχα βάλει, αυτός που έπεσε στα μάτια μου.
Γίνε επιτέλους η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Γίνε ένας άντρας που θα τον ζηλεύουν όλοι.
Κι όχι κάποιος που τον λυπούνται.
Γίνε αυτό που πρέπει για εσένα και τη ζωή σου.
Γίνε ο άντρας που θα αγαπήσει κάθε γυναίκα.
Βάρα γροθιά στο μαχαίρι και διεκδίκησε την ευτυχία σου μωρέ.
Κι αγάπησε επιτέλους αληθινά, αλλά αληθινά αυτήν την φορά.
Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί το αξίζεις.
Άσε με εμένα, εγώ έφυγα, συνέχισα τον δρόμο μου.
Εσύ πού βρίσκεσαι άραγε;
Άσε με να λέω ότι έπεσες στα μάτια μου.
Είναι η αντίδρασή μου, είναι ο θυμός μου κι ας μην έχω θυμό.
Κράτα ανοιχτά τα δικά σου μάτια και πολέμησε για την ζωή σου.
Μ’ακούς;