Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Ήσουν και θα είσαι κάτι ξεχωριστό για μένα. Ένας άντρας εξαίρεση που απέκτησε μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Ναι σε αγάπησα κι ας είμαστε δυο κόσμοι διαφορετικοί. Η καρδιά δεν έχει κανόνες και περιορισμούς σε τίποτα. Μόνη της αποφασίζει τι θα νιώσει για τον καθένα και για σένα ένιωσε πολλά. Δε μπόρεσα να της πάω κόντρα και αποφάσισα να πάω με τα νερά της.
Οι δρόμοι μας παράλληλοι που θελήσαμε να τους ενώσουμε πιστεύοντας ότι τα ετερόνυμα έλκονται.
Η θεωρία αυτή όμως δεν ισχύει πάντα. Κάποιες φορές τα ετερόνυμα αποθούνται. Προσπάθησα εγώ, έκανες κι εσύ τα βήματά σου για να το πάμε παραπέρα. Να βρούμε ένα κοινό σημείο. Μια χρυσή τομή για να πούμε ότι από κάπου πιαστήκαμε για να ξεκινήσουμε ένα όμορφο ταξίδι μαζί.
Το δοκιμάσαμε. Το παλέψαμε. Το φέραμε από δω, το πήγαμε από κει για να δούμε πως θα μπορούσαν δυο δρόμοι αντίθετοι να συναντηθούν σε μια γωνιά και να συνεχίσουν μαζί ώστε να φτάσουν σε ένα κοινό τέρμα.
Οι αντιθέσεις όμως μεταξύ μας έβγαιναν κάθε τρεις και λίγο στο προσκήνιο κάτι το οποίο έφερνε προστριβές ανάμεσά μας. Με υποχωρήσεις και υπομονή λέγαμε δε πειράζει και συνεχίζαμε. Ο καιρός περνούσε αλλά οι συνθήκες δεν άλλαζαν μέχρι που μια στιγμή αυτό το δε πειράζει άρχισε να πειράζει και το τέλος δεν άργησε να έρθει.
Καμιά φορά η αγάπη δε φτάνει να σώσει μια σχέση όταν η καθημερινότητα του ενός έρχεται κόντρα με τη καθημερινότητα και τα πιστεύω του άλλου. Γι αυτό καμιά φορά αναρωτιέσαι αν η αγάπη είναι τελικά ικανή να σώσει κάτι το όποιο είναι καταδικασμένο να μη σωθεί.