Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Όχι δεν είσαι λυπημένος! Δεν είναι λύπη αυτό που σε έχει κυριεύσει. Την ξέρω τη λύπη. Όταν λυπάσαι, κλαις. Κλαις και νιώθεις. Κλαις και πονάς.
Εσύ είσαι αλλιώς. Έχεις κλειστεί σε ένα παγωμένο μοναχικό κλουβί και συνεχώς ανακυκλώνεις αρνητικές σκέψεις. Δε βρίσκεις ενδιαφέρον πουθενά και έχεις ξεχάσει πως είναι να γελάς.
Είμαι σίγουρη πια. Αναμετρήθηκες με την κατάθλιψη και έχασες. Έπεσες στην παγίδα της.
Κατάφερε να σε απομονώσει από καθετί κοινωνικό. Σε οδήγησε σε αδιέξοδο και σου πήρε κάθε ελπίδα. Το χαμένο βλέμμα σου και το αδιάφορο ύφος σου, ακολουθούν την εικόνα σου. Μόνο αναστεναγμοί βγαίνουν από το στόμα σου και όλα τα βλέπεις μάταια.
Όμως ήρθε η ώρα να αντιδράσεις. Να βγάλεις από πάνω σου το μαύρο πέπλο της απαισιοδοξίας που σε βαραίνει. Να σηκώσεις επιτέλους το βλέμμα και να σφίξεις τα δόντια. Να χτυπήσεις αποφασιστικά τη γροθιά στο τραπέζι. Να πάρεις αποφάσεις.
Δύσκολο. Το ξέρω. Φαίνεται ακατόρθωτο, όμως είναι εφικτό.
Ξεκίνα να κάνεις παρέα με αισιόδοξους ανθρώπους. Σκέψου θετικά. Η ζωή σε περιμένει ξανά. Χαμογέλασέ της και θα σου το ανταποδώσει. Ακούς;